Skip to main content

Është vonë për të qënë të lumtur!


Ka kaluar mesnata dhe vec  gotës që mbaj në dorë dhe e lëkund në harmoni me tingujt, mbaj në mënd edhe peshën e kujtimeve. Gëzuar për to! Dollitë ngrihen disa herë gjatë natës, e zakonisht të ftojnë ti pish me fund!

U bë vonë!
E unë nuk kam kohë të të dëgjoj. Veshin ma zuri muzika dhe ajrin ma mbushi atmosfera. Si nëpër tym më vjen ndërmënd dicka që shquaja përherë si vlerë timen: kam mjaftueshëm shpirt për  dy, ndaj smë është dashur ndonjëherë ta kërkoj gjetkë!
Është vonë se unë tashmë e dhashë krejt shpirtin aty, po hapësira ishte bosh e s’e ngopa dot.
Është vonë se u desh të nxitoja unë, ndryshe sdo të mund të rigjeja dot veten.
Është vonë se as kohët nuk na deshën!
Është vonë se ishte darkë kur më gjete, e tani është mëngjes kur unë nuk dua të më kërkosh më…

Ka një formulë të cuditshme në fakt të gjërave. Kur ti ikën prej tyre, ato nxitojnë për tek ti, por ndërkohë ty të janë ngacmuar “qelizat” më tutje, e nuk i lë të të afrohen.
Mos më shih ashtu, nuk jam zbukuruar, është thjesht hija që kam marrë duke të të qëndruar larg, më ka rënë dhe dielli e sytë nuk arrij t’i hap plotësisht, por arrij të ndjej ngrohtë e më mjafton. Mos më kërko më, se nuk dua të të bëj të ndjesh atë pjesë që nuk ma njeh, të ndjerit i tepërt, kam zemër për ta bërë me dëshirë atë pjesë. Mos m’i kujto as ditët si kjo, ku vullnetshëm vije në hapësirën time. Largohu pak tani se bën shumë nxehtë! E mos hajde me justifikime të lutem, se nuk mi mban dot filxhani kafes.  

Aq sa më mban shpirti dëshirën për të qënë një poezi, aq më mbajnë duart për të të shtyrë më tutje prej nga erdhe! Jam shumë e keqe kur mi ngacmojnë gjërat e mia. Edhe mos kalo nga rruga ime!
Edhe shiko, e di cke? A ikën diku që të mos mundesh as të më shohësh?! Po po, ik ti. Unë jam në habitatin tim. Ti nuk jeton dot këtu, jo pra… nuk jeton dot. Ku e di ti cdo të thotë të jetosh me lumturinë?! Jo pra jo, nuk e di ti. Ta them unë pse…



Lumturia, është stil jetese!
Nuk është thjesht një punë e mirë, një rrogë, një buzëqeshje tek-tuk e më pas trishtim në jastëk kur shtrihesh të flesh, nuk është një e mirë materiale, këto të gjitha janë fragmente të saj…
Lumturia vjen së brëndshmi, atëherë kur ti lejon të jashtmen të qëndrojë atje ku është sepse ke mjaftushëm shpirt plot për të ngopur veten. Kur ëndrrat janë të tuat, jo të botës, prej të keqes tënde, dikush mësoi të mirën, për të mirën tënde, dikush u bë i keq! Unë kam ikur, e kam marrë me vete dhe diellin, nuk dua të bëhet vonë për të qënë ngrohtë në shpirtin tim. Mos e kërko lumturinë…
Sigurisht që e kam marrë unë…

U bë vonë për të ardhur herët!

Desantila

Comments

  1. Perla Shpirterore :)
    Nuk eshte pune , as rroge , as materie ...kur mendon ta kerkosh ajo iken, sepse eshte dicka qe krijohet , por jo kerkohet. Superrr Desantila :D

    ReplyDelete
    Replies
    1. Me bukur se te komentohesh ne kete forme, nuk ka!
      Faleminderiiit, per kohen mbi te gjitha.

      Delete
  2. Mirëdita, ndërsa jeni duke e lexuar këtë, dijeni që problemet tuaja janë zgjidhur përgjysmë nëse mund të ndërmerrni veprime në lidhje me to sepse ajo është një grua e fuqishme shpirtërore atje e quajtur Dr dawn acuna, të cilën e takova duke lexuar një artikull në internet, ajo më ndihmoi me një magji që ma ktheu burrin pasi burri më la për më shumë se 8 muaj, ajo bëri një magji që më ndihmoi të mbetem shtatzënë për burrin tim dhe tani kemi 2 fëmijë të bukur, tani jeta ime në martesë po shkon mirë, çfarë mund të kërkoj më shumë .... a keni problem që dëshironi të zgjidhni?

    *Nëse dëshironi të mbeteni shtatzënë.
    *Nëse doni të pajtoheni me burrin tuaj.
    *Nëse keni nevojë për të kuruar ndonjë sëmundje.
    *Nëse doni të ndaloni abortin.
    Dhe shumë të tjera, acuna e agimit do t'ju mahnitë me Fuqitë e saj të mëdha. kontaktoni atë në whatsapp: { +2348032246310 }
    Email: { dawnacuna314@gmail.com }

    ReplyDelete

Post a Comment

Popular posts from this blog

Fuqia e Fjalës!

Fjalët janë të fuqishme. Pak gjëra duhen për  të ndriçuar ose për të dëmtuar dhe fjala padiskutim është si një gjuajtje në shenjë për shumë situata dhe individë. Përpiquni të mos bëni gabime me fjalën, janë si një armë vdekjeprurëse. Luftërat kanë filluar me fjalë, prej fjalës e më pas prap prej tyre kanë përfunduar. Kam njohur  njerëz të cilët janë të gatshëm të ndajnë ndjenjat e tyre më të brendshme, nevojat, frikën, shpresat dhe ëndrrat ... nëpërmjet fjalëve. Pa aftësinë për të vënë fjalët së bashku për të formuar mendimet tona, ne jemi të humbur. Mungesa e fjalëve mund të jenë shkatërruese. Shumë marrëdhënie janë humbur nga pamundësia e një partneri/e që kanë mungesë vullneti për të folur gjërat midis njëri-tjetrit, por zgjedhin rrugën e shkurtër, heshtjen. Më duket shumë interesant fakti se  kur i bërtasim fjalët tona, ato kanë tendencën të humbasin fuqinë e tyre; pak ironike kur e konsideron se duke pëshpëritur ato nuk do të jenë aq në vëmëndje të dëgjuesit. Nj

Bisedë këmbëzbathur…

Ulur në bregun e një gjiri që me siguri një emër duhet ta ketë, mbështillem me veten dhe mendoj se si koha e humbet reputacionin në një gjendje të tillë. Gjysëm diell, erë e lehtë, hije e rënë në shkëmb, një pullë e këmishës mbërthyer, këmbëzbathur! Rrëkëllej një gotë, bashkë me mendimet që më ngacmojnë me praninë e tepruar të tyre edhe pse përpiqem ti hutoj. Mendimet nuk i binden më urdhrave! Dorëzohem. Me dëshirën për të hequr qafe "gjërat" e panevojshme sa më shpejt të jetë e mundur, guxoj ti bëj dhuratë në xhepat e të tjerëve elementët e ndërgjegjes. Sa lehtë do ndihesha nëse nuk do të peshonin cdo ditë në mua. Jam në një botë që nuk sheh së jashtmi por është e brendshme, që merr formë nga mendimi i cili nuk kumbon, por përhapet si valë në vetvete. Qënia ime bart ankth si torbë e marrë në piknik. E lëshoj. Një moment paqeje që nuk luftoj me fjalët, një ritëm i heshtur i përkundur me zhurmën e valës së detit që më mbërriti deri tek gishtërinjtë. I vetmi film me ngjyra

Të të kem edhe njëherë më shume se kaq…

Ne kemi më shumë brenda vetes sesa ajo që japim, e ruajmë si më të fortën armë, si më të cmuarën vlerë, e ruajmë veten për ditët ku do të na duhet të vihemi në provë. Kur jeta na ul me këmbë në tokë e na merr në pyetje, na vendos përballë një ndjesie që në vetvete është pasqyrë të cilën kemi refuzuar ta shohim… Atëherë ne zhvishemi! Heqim dorë nga të qënurit të paralizuar dhe mbajmë në shpatull forcën e të qënurit pikërisht ne! Zgjedhim të marrim edhe shije te hidhur, provojmë lot, ndjejmë zemërim, trishtim, mblidhemi grusht në guackën e errët për aq sa na duhet e prapë brenda vetes e gjejmë rrënjën dhe dritën. Ka një magji në padijen se c'do na ndodhë më pas dhe më e bukura qëndron te forca për të mos patur me vete frikën të provosh përsëri. Të duash, të dish të duash, të duash edhe pa ditur e të jesh e plotë aty, të prekesh të gjitha, mjafton të të bëjnë të lumtur. Ne njohim veten tonë më të bukur vetëm kur jemi të aftë të duam, të ngjashme me zotërimin e gjithë botës në shpirt.