Skip to main content

Unë, ti dhe Ajo!

Sa gjëra nuk shohim unë e ti!
Edhe se nuk duam, edhe se shpesh herë i neglizhojmë, edhe se shumë herë ajo hesht!

Unë e ti nuk e shohim kur atë e dhunojnë, se brënda murit tonë jemi rritur e ushqyer me dashuri, me atë të ngrohtën e të brishtën që na veshin me kujdesin prej femre!

Unë e ti nuk e dëgjojmë kur asaj i lëshojnë “breshër” me ofendime e përbuzje nga ai që në dokumenta konsiderohet “bashkëshort” i saj, sepse në kumbimin që dëgjon veshi im dhe i yti, jemi mësuar të shoqërohemi me fjalët “mirëmëngjes, ditë të mbarë”.

Unë e ti nuk e ndjejmë si ajo vuan kur ai rrëkëllen gotat e alkolit nën shoqërinë e “burrave” dhe ti vuan “burgmin” e përjetshëm brënda katër mureve, sepse ne jemi ato që pas orarit të pasdites tek parukierja, na presin për darkë në restorantin që na pëlqen aq shumë.

Unë e ti…
Nuk jemi si ajo!
Unë e ti flasim e diskutojmë me peshën e përgjegjësisë për të vendosur nëse brënda një marrëdhënieje nuk ndihemi komode, të  braktisim të qënurit “cift” për të ndërtuar një jetë të shëndetshme vetëm, kurse ajo mban veshur “turpin” se pas cdo dhunimi, duhet të ndajë shtratin me atë të cilin para dy minutash po e trajtonte si të ish një qënie e braktisur, e rrahur deri ne palcë, e vrarë deri në shpirt!

Unë e ti kemi zë, ajo ka një varr në shpirt, aty i qan të gjitha!
Ajo u lind femër, si unë e ti, u rrit femër, e tillë do të mbesë…
Unë e ti, do të rikthejmë kokën në fëmijëri e do të buzëqeshim me të madhe se si prej ëndrrash të thurura me kukulla ndër duar, u rritëm në femrën në karrierë, në atë femër që edhe ajo meriton të jetë.
Do të ndërtojmë një familje të lumtur, në shtëpinë që do ta kemi mobiluar shije-hollë e të mbushur me dashuri, sepse në krah ke një person i cili është mbështetja jote më e madhe, kurse ajo, do të na “urrejë” e do të na “lëvdojë” në të njëjtën kohë!

Unë e ti!
Mësuam se në jetë duhet të na duan, se me të tillë mekanizëm gjenerojmë dhe përcjellim po të njëjtën ndjesi e optimizëm, e shpërndajmë lumturinë me cdo qelizë kur e kemi zemrën plot!
Mësuam se babai, vëllai e shoku janë të rritur me shumë dashuri, ndaj në formën e tyre, dinë të të plotësojnë edhe cepat e mbetur bosh në ajrin tënd!



Ty, kam forcën të të them sot:
Barazia nuk duhet kërkuar në tryezën e politikës mes teje dhe një mashkulli, as në postet drejtuese, as në sfidën me gjininë tjetër!

Barazia duhet të marrë jetë mes nesh, njëra tjetrës, femrës që je ti e femrës që jam unë, të lumtur si unë, të dashur e të plotësuar si ti, që në xhepin e memories time, të mos trishtohem duke të thirrur: Ajo!

Desantila



Comments

Post a Comment

Popular posts from this blog

Vetes time të ardhshme!

Ka kohë që jam ulur këtu, në këtë stacion anonim të një kohe që nuk ka emër, në këtë cep të papërcaktuar të botës ku çdo gjë pret, por asgjë nuk nxiton. Jam ulur në një stol të drunjtë, me një çantë të mbushur me ëndrra të pashkruara, me fjalë të pathëna e premtime që vetëm vetes ia kam bërë. Unë jam në pritje. Në pritje të vetes time të ardhshme.   Ti je ajo që nuk kam qenë ende, por që e ndjej që jeton diku, si një qytet i humbur në hartën time personale. Ndoshta je një siluetë që endet mes mjegullës së mëngjeseve, ose je një dritë që fiket e ndizet në horizontin tim mendor. Nuk e di saktësisht kur do të vish, por e di që jam këtu. Dhe kjo është pritja ime. Ora këtu s’ka akrepa, ditët këtu nuk kanë emra. Është një vend ku koha është e sheshtë, e heshtur, gati si një kanavacë e bardhë ku ti duhet të shkruash për mua, me dorën time. Pritja ka marrë trajtën e një profesioni të heshtur. Është një vokacion pa pagesë, një zanat që s’ka mësues, vetëm nxënës. Çdo ditë, pa u ankuar bëj ...
1 comment
Read more

Më thuaj dicka…

Më thuaj dicka që nuk di për ty, nga ato rrëfimet e vogla që të shpëtojnë në një bisedë të ngushtë. Nga ato mbrëmje ku në cepin e tavolinës rri heshtur cepi i mbetur i hënës dhe ti dergjesh në fjalë që kurrë më parë nuk i ke thënë. Me fytyrën që merr dritë e sytë që ndryshe shfaqen kur flasin për ndjesitë që vec ty të përkasin. Më thuaj si është të të duan e jo vetëm kaq, ma trego! Më trego si merr ngjyra fytyra ime kur të shoh, ma thuaj me fjalë si është kur të përqafoj e të lë shpirtin aty, cfarë ndizet tek ti e sa emocione ndjen. Më thuaj dicka që ende nuk ta njoh, fytyrën tënde pas një largimi, dëshirat që të lindin aty për aty në një moment të brishtë, si marrin formë tek ti gjithë format e shpërndara për ti dhënë jetë zemrës? Unë e di që të duash është njësoj si të flasësh për veten, ngushtësisht personale, se si të ta them, kur përqafoj veten, si të shpjegoj ndjesinë e lëkurës time? Duke të të dashur ty, mësova se qënkam egoiste. Duke mbrojtur ëndrrat e tua, lulëzova në pë...
3 comments
Read more

Unë e bërtas veten!

Kam mësuar të mos hesht, as të qëndroj aty në cepin e jetës duke pritur kokulur se cdo të ndodhë, kam mësuar të mos ulem e sodis veten që thjesht frymon. Kam mësuar të bëj shfaqje e të vjedh vemendje edhe nëse jam mes qindra njerëzish dhe zhurmën ta kthej nga vetja. Kam dashur të jem qendra e botës dhe ja kam bërë vetes të lehtë për të mbërritur pikërisht aty ku kam dashur. Por më shumë se kaq, kam mësuar që të mos friksohem nga pasiguria, as nga ato momente kur gjithçka duket si një labirint ku humbas orientimin. Kam kuptuar se jetët tona shpesh ngjajnë me një teatër të pashmangshëm, ku secili prej nesh është një aktor që luan rolin e vet por pa ditur fundin e shfaqjes. Dhe, ndonjëherë, kur dritat janë fikur dhe përfundojnë duartrokitjet, e vetmja gjë që mbetet është të frymosh thellë në errësirën e vetmisë dhe të marrësh udhë të reja. Kam mësuar që t’i pranoj gabimet si shenjë e shërimit, të kuptoj se ato janë si gurët e hedhur në lumë të pavlerë për ata që refuzojnë të shohin p...
1 comment
Read more