Skip to main content

5 shqisa + 1!

Sot realisht po mendoja se si është të jesh femër, jo fizikisht më shumë sesa një mëndje-femër. Luftë pa numër është! Sa “shpërthime” e “dëme” bëjmë ne, pa folur fare madje. Skena që marrin jetë aty për aty, ndërtohen, ngrihen personazhe, shumicën e kohës janë flluska, ose janë të lindur në imagjinatën tonë, e sigurtë kjo. Mënyra se si ne shohim botën, kam përshtypjen se është më e vështirë se të ngresh një peshë prej 200 kilogramësh.



Është quajtur rëndom kudo si “shqisë e gjashtë” e femrave, intuita e pagabueshme si një shigjetë Robin Hood-i mbi mollën që qëndron mbi kokë!
Për një gjë ju siguroj, kjo “forcë madhore” (dhe mos qeshni se ashtu është) që na shoqëron kudo, është e pakonceptueshme për mëndjen e një mashkulli. Të paktën me aq sa di e sa më kanë thënë!
Meshkujt kanë një lloj prizmi të të shikuarit të situatave në një sy më të ftohtë emocionalisht, gjë që i bën ata të kenë një kontroll ndaj gjëndjeve të cilat ne i përjetojmë si “shock” emocional apo surpriza me pasoja!

Po më thuaj pak, si mund të mendosh ndryshe nëse AI, pasi ti i ke dërguar një mesazh nuk të kthen një përgjigje për rreth tre orë, ose më shumë… “Me siguri i është prishur telefoni”, do hidhte një gur bjondja, “ose ka vdekur”, do thoshte bjondja tjetër, “se nuk ka mundësi”. Ndërkohë ai “bjondi” është thjesht në gjumë, pas një dite të lodhshme dhe të telefonon kur zgjohet, pasi ty të është ngritur tensioni 4 herë, ke vrarë njerëz me mëndje, je bërë protagoniste e një ngjarje që ti dhe “skenaristja” jote shoqe e keni shkruar bukur fort, keni menduar cdo rrjetë merimange që mund të lidhë situatën në fjalë me ndodhitë e një viti shkuar…

Si të mos mjaftonte mëndja jote, ty të vishet arsyeja edhe me 100 mënyra të tjera aludimi nga miket e ngushta, domosdo, gjithësecila shtron kartat e veta të hipotezave, që si për dreq e keni vënë re si formohen vetvetiu si puzzle dhe e gjeni veten duke përplasur duart me njëra-tjetrën në pohim entuziast: E shikon?! E dija. Hahahaha… (mgërdheshje kënaqësie e këtij momenti).
Si vizitor i paftuar më duket kjo intuita, që domosdo do e gostisësh se helbete shqiptarë jemi, këto salltanete na i kanë lënë trashëgim të parët, POR kjo veti e gjashtë brënda llojit tonë, duhet shfrytëzuar, në sensin pozitiv, që t’i japim një kuptim rrethanave të cilat ndodhemi, duke përputhur realitetin brënda nesh dhe jashtë nesh, duke lënë jashtë aureolës cdo “skelë ndërtuese”, që përvecse na ngop trurin me ankth, ushqen shpirtin me produkte me shumë kalori të panevojshme.

Edhe pse thellë-thellë e sipërfaqe shkruar, ne nuk na gënjen intuita, shoqja e veshur djall në kokë, ajo e keqja që është në luftë të përhershme me paqen tënde, ajo që të godet ndonjëherë me cekic e ti pranon se paske qënë në letargjizëm mendor deri në atë moment, është kukulla e ndërtuar nga ti vetë, stolisur gjerdaneve më të bukur, me syckën mbi lupë përherë…


Si burrat vazhdojnë të gënjejnë, mashtrojnë dhe tradhëtojnë, është koha të pranojmë se intuita e një gruaje nuk është më  vetëm mit; kjo është një nga gjërat e pakta të ndershme në jetën tonë!

Desantila

Comments

Post a Comment

Popular posts from this blog

Më thuaj dicka…

Më thuaj dicka që nuk di për ty, nga ato rrëfimet e vogla që të shpëtojnë në një bisedë të ngushtë. Nga ato mbrëmje ku në cepin e tavolinës rri heshtur cepi i mbetur i hënës dhe ti dergjesh në fjalë që kurrë më parë nuk i ke thënë. Me fytyrën që merr dritë e sytë që ndryshe shfaqen kur flasin për ndjesitë që vec ty të përkasin. Më thuaj si është të të duan e jo vetëm kaq, ma trego! Më trego si merr ngjyra fytyra ime kur të shoh, ma thuaj me fjalë si është kur të përqafoj e të lë shpirtin aty, cfarë ndizet tek ti e sa emocione ndjen. Më thuaj dicka që ende nuk ta njoh, fytyrën tënde pas një largimi, dëshirat që të lindin aty për aty në një moment të brishtë, si marrin formë tek ti gjithë format e shpërndara për ti dhënë jetë zemrës? Unë e di që të duash është njësoj si të flasësh për veten, ngushtësisht personale, se si të ta them, kur përqafoj veten, si të shpjegoj ndjesinë e lëkurës time? Duke të të dashur ty, mësova se qënkam egoiste. Duke mbrojtur ëndrrat e tua, lulëzova në pë...
3 comments
Read more

Unë do të vij…

Do të vij kur të jetë koha, do të vij kur koha të jetë gati për ty. Do të vij atëherë kur të gjitha yjësitë të jenë në vendin e duhur dhe dielli të jetë në anën tënde. Do të vij kur ti të mos numërosh rrahjet e zemrës si një kërcënim për minutat që të ikin, por të jesh i ulur në bregun e ndërgjegjës se jeta është e bukur edhe pa njësi matëse. Do të vij kur të jetë paqe se stuhitë i kam njohur dhe i mbaj brenda vetes kur të më duhet të ujis shpirtin e të cel përsëri. Unë do të vij kur ti të mos mbash mëri vetes për atë që nuk ishe dot, do të vij pikërisht për të të mësuar se jeta ndodh edhe kështu, përballë një pasqyre që paturpësisht të tregon atë që ti refuzon të shohësh, veten! Unë do të vij kur zemra mos të të peshojë më zemërim… Unë jam festa më e bukur e vetes, unë do të vij kur ti të jesh gati për një natë të gjatë plot drita e shkëlqim, do të vij kur ora ime të jetë magjike, kur gjithë duartrokitjet të jenë kthyer për një spektakël ku pritja të marrë fund me një këng...
1 comment
Read more

Vetes time të ardhshme!

Ka kohë që jam ulur këtu, në këtë stacion anonim të një kohe që nuk ka emër, në këtë cep të papërcaktuar të botës ku çdo gjë pret, por asgjë nuk nxiton. Jam ulur në një stol të drunjtë, me një çantë të mbushur me ëndrra të pashkruara, me fjalë të pathëna e premtime që vetëm vetes ia kam bërë. Unë jam në pritje. Në pritje të vetes time të ardhshme.   Ti je ajo që nuk kam qenë ende, por që e ndjej që jeton diku, si një qytet i humbur në hartën time personale. Ndoshta je një siluetë që endet mes mjegullës së mëngjeseve, ose je një dritë që fiket e ndizet në horizontin tim mendor. Nuk e di saktësisht kur do të vish, por e di që jam këtu. Dhe kjo është pritja ime. Ora këtu s’ka akrepa, ditët këtu nuk kanë emra. Është një vend ku koha është e sheshtë, e heshtur, gati si një kanavacë e bardhë ku ti duhet të shkruash për mua, me dorën time. Pritja ka marrë trajtën e një profesioni të heshtur. Është një vokacion pa pagesë, një zanat që s’ka mësues, vetëm nxënës. Çdo ditë, pa u ankuar bëj ...
1 comment
Read more