Desantila

Të kam dashur shumë. Jo siç e thonë në këngët e lehta apo në filma ku gjithçka përfundon në një përqafim dhe muzikë në sfond. Të kam dashur në heshtje, në thyerje, në netët kur fjala "mirupafshim" nuk kishte garanci kthimi. Të kam dashur në çdo version të kohës. Në ato ditë naive kur gjithçka ndodhte pa u menduar gjatë, dhe në ato netë më të vona kur gjithçka analizohet kur edhe ndjenjat që dikur thjesht ndiheshin, tani shqyrtohen, vihen në peshore, kërkojnë arsye për të qëndruar. E megjithatë, ndonjë gjë tek ti mbeti e paprekshme nga logjika. Një pjesë që nuk u zhvesh kurrë nga ndjenja, një kujtim që nuk kërkonte justifikim për të qenë. Koha është mjeshtre e fshehtë. Ajo jo gjithmonë vjen e mbrapshtë, ndonjëherë rregullon gjithcka. Shkrihet ngadalë mbi kujtime dhe i formëson ndryshe. E butë dhe e ashpër njëkohësisht, ajo gdhend kujtimet me një dorë që vetëm pas shumë vitesh e kupton se çfarë ka krijuar. Ajo që dikur dukej si fundi i botës, një dhimbje që dukej se s’kishte ...

Ka fytyra që nuk ecin, ato ndriçojnë. Nuk flasin por frymojnë në dritë si pasqyra që nuk reflektojnë imazhe, por thellësi të qarta. E në sytë e tyre, e gjithë bota merr kuptim, si një grusht rëre që mban në vetvete historinë e detit. Disa njerëz nuk e mbartin gëzimin ata e rrezatojnë. E kanë në shpatulla në mënyrën si i përkulin, pa barrë. E kanë në duart që nuk lëshojnë dënime, por janë të paqtë. Por më shumë se gjithçka, e mbajnë në sytë ku shkëlqen dielli jo si dritë, por si prani. Si diçka që nuk mund të ndizet, sepse nuk është ndezur kurrë. Ka qenë gjithmonë aty. Sy që nuk kërkojnë por japin. Sy ku mëngjeset nuk fillojnë me orë, por me frymë. Janë njerëzit që pa e ditur, përhapin një dritë të ngrohtë të pashpjegueshme. Njerëz me pranverë të fshehur nën lëkurë, ku çdo buzëqeshje është një lulëzim pa stinë. Janë copëza dielli, jo në qiell, por në xhepat e syve të fshehura aq bukur, sa duhet të dish të shohësh me shpirt që t’i dallosh. Nuk ndriçojnë për t’u parë. Ndriçojnë seps...