I dashur shpirt binjak!

Kisha dëgjuar se stuhitë e gjëmimet e qiellit e bëjnë më të fortë tokën, kisha lexuar se thyerjet e bëjnë më të fortë njeriun, po nuk e mësova as prej qiellit as prej diellit se ku mund të të gjeja ty!

I dashur shpirt binjak,

në fakt mendoja se ti nuk ekziston, se je një legjendë urbane, dhe cdo gjë lidhur me ty thuhej vetëm në libra. Por jam kurioze të di si isha unë kur u takuam? Në c'formë erdhi zemra ime tek e jotja? Tani nuk kam më frikë të di asnjë përgjigje. Unë nuk kam frikë se librat e përrallat do të të marrin me vete, kujtimet e tua i kam gdhendur fort nën lëkurë, aty ku më pulson cdo rrahje e ndjesisë tënde! Sot po mendoja se sa e vogël bëhet bota kur njeh gjysmën tënde. Po mendoja se sa egoiste më paska njohur pasqyra, asaj të vërtetës që i kam thënë gjithcka, e cila me paska gënjyer kur i rrëfehesha se ndihem plot.

M'a shkunde shpirtin, më bëre të dal prej guackës time, ti më motivon! Nuk je gjysma ime, je pasqyra më e mirë e vetes time! Ti nuk më bën thjesht një njeri më të mirë, ti më frymëzon ta bëj vetvetiu këtë gjë.Në të mirë e në të keq, në fund të ditës kam kthyer kokën nga ti dhe jam shkundur nga qindra pyetje, ti erdhe me vrull, më bërë të vendos pikëpyetje, më ndryshove ditën, jetën, me thjeshtësinë tënde, zhveshur nga idealizmat me forcën për të më tërhequr në një botë në një sekondë.

I dashur shpirt binjak...

Gjatë jetës kam njohur shumë njerëz, por askënd si ty. Ishte e thënë, të mblidheshim në një shtrëngim, në të mirë e në të keq, të ngrinim një dolli për cdo ditë që do të vijë, për cdo natë e përgjithmonë! Nuk të gjeta librave, as përrallave, as në stuhi e gjëmime qielli nuk të kërkova. Ti erdhe në një natë me shi, si për të fshirë cdo bojë mbi letrën e ditëve të shkuara, ti erdhe, dhe me ty të dielën bëri diell!

Comments

Më thuaj dicka…

Më thuaj dicka që nuk di për ty, nga ato rrëfimet e vogla që të shpëtojnë në një bisedë të ngushtë. Nga ato mbrëmje ku në cepin e tavolinës rri heshtur cepi i mbetur i hënës dhe ti dergjesh në fjalë që kurrë më parë nuk i ke thënë. Me fytyrën që merr dritë e sytë që ndryshe shfaqen kur flasin për ndjesitë që vec ty të përkasin. Më thuaj si është të të duan e jo vetëm kaq, ma trego! Më trego si merr ngjyra fytyra ime kur të shoh, ma thuaj me fjalë si është kur të përqafoj e të lë shpirtin aty, cfarë ndizet tek ti e sa emocione ndjen. Më thuaj dicka që ende nuk ta njoh, fytyrën tënde pas një largimi, dëshirat që të lindin aty për aty në një moment të brishtë, si marrin formë tek ti gjithë format e shpërndara për ti dhënë jetë zemrës? Unë e di që të duash është njësoj si të flasësh për veten, ngushtësisht personale, se si të ta them, kur përqafoj veten, si të shpjegoj ndjesinë e lëkurës time? Duke të të dashur ty, mësova se qënkam egoiste. Duke mbrojtur ëndrrat e tua, lulëzova në pë...

Unë do të vij…

Do të vij kur të jetë koha, do të vij kur koha të jetë gati për ty. Do të vij atëherë kur të gjitha yjësitë të jenë në vendin e duhur dhe dielli të jetë në anën tënde. Do të vij kur ti të mos numërosh rrahjet e zemrës si një kërcënim për minutat që të ikin, por të jesh i ulur në bregun e ndërgjegjës se jeta është e bukur edhe pa njësi matëse. Do të vij kur të jetë paqe se stuhitë i kam njohur dhe i mbaj brenda vetes kur të më duhet të ujis shpirtin e të cel përsëri. Unë do të vij kur ti të mos mbash mëri vetes për atë që nuk ishe dot, do të vij pikërisht për të të mësuar se jeta ndodh edhe kështu, përballë një pasqyre që paturpësisht të tregon atë që ti refuzon të shohësh, veten! Unë do të vij kur zemra mos të të peshojë më zemërim… Unë jam festa më e bukur e vetes, unë do të vij kur ti të jesh gati për një natë të gjatë plot drita e shkëlqim, do të vij kur ora ime të jetë magjike, kur gjithë duartrokitjet të jenë kthyer për një spektakël ku pritja të marrë fund me një këng...

Vetes time të ardhshme!

Ka kohë që jam ulur këtu, në këtë stacion anonim të një kohe që nuk ka emër, në këtë cep të papërcaktuar të botës ku çdo gjë pret, por asgjë nuk nxiton. Jam ulur në një stol të drunjtë, me një çantë të mbushur me ëndrra të pashkruara, me fjalë të pathëna e premtime që vetëm vetes ia kam bërë. Unë jam në pritje. Në pritje të vetes time të ardhshme. Ti je ajo që nuk kam qenë ende, por që e ndjej që jeton diku, si një qytet i humbur në hartën time personale. Ndoshta je një siluetë që endet mes mjegullës së mëngjeseve, ose je një dritë që fiket e ndizet në horizontin tim mendor. Nuk e di saktësisht kur do të vish, por e di që jam këtu. Dhe kjo është pritja ime. Ora këtu s’ka akrepa, ditët këtu nuk kanë emra. Është një vend ku koha është e sheshtë, e heshtur, gati si një kanavacë e bardhë ku ti duhet të shkruash për mua, me dorën time. Pritja ka marrë trajtën e një profesioni të heshtur. Është një vokacion pa pagesë, një zanat që s’ka mësues, vetëm nxënës. Çdo ditë, pa u ankuar bëj ...

Desantila

Search This Blog