Desantila

Posts

Më thuaj dicka…

Më thuaj dicka që nuk di për ty, nga ato rrëfimet e vogla që të shpëtojnë në një bisedë të ngushtë. Nga ato mbrëmje ku në cepin e tavolinës rri heshtur cepi i mbetur i hënës dhe ti dergjesh në fjalë që kurrë më parë nuk i ke thënë. Me fytyrën që merr dritë e sytë që ndryshe shfaqen kur flasin për ndjesitë që vec ty të përkasin. Më thuaj si është të të duan e jo vetëm kaq, ma trego! Më trego si merr ngjyra fytyra ime kur të shoh, ma thuaj me fjalë si është kur të përqafoj e të lë shpirtin aty, cfarë ndizet tek ti e sa emocione ndjen. Më thuaj dicka që ende nuk ta njoh, fytyrën tënde pas një largimi, dëshirat që të lindin aty për aty në një moment të brishtë, si marrin formë tek ti gjithë format e shpërndara për ti dhënë jetë zemrës? Unë e di që të duash është njësoj si të flasësh për veten, ngushtësisht personale, se si të ta them, kur përqafoj veten, si të shpjegoj ndjesinë e lëkurës time? Duke të të dashur ty, mësova se qënkam egoiste. Duke mbrojtur ëndrrat e tua, lulëzova në pë...

…dikur ëndërroja!

Dhe ishin flluska të vogla që përhapeshin në ajër e gjenin rrugën të shpërthenin në diell. Unë vazhdoja të mbetesha njësoj, me dëshira për ty që i shkruaja me ngjyra në shpirt. Kur të mora në krahë momentin e parë, nuk e di a kishim qënë gjithmonë pjesë e njëra tjetrës apo kishim jetuar një jetë të ndarë e tani u ritakuam. Kam qarë për ty, sa shumë e ndjeva frymën tënde! Rrugë e gjatë udhëtimi ynë, që nga dëshira e deri në ëndrrat që merrnin jetë me ty, cdo ditë. As nuk e dija se sa besnike do ishim ndaj njëra tjetrës në betimin e heshtur për tu parë sy më sy e për të rënë në dashuri me shikim të parë. Ti e jetësuar për ti dhënë zë gjithë mendimeve që sa herë vinin si mysafirë gjenin një tryezë plot më ngjarje që trilloheshin bukur nga dëshira për të të patur. Ti erdhe në jetë dhe bashkë me ty morën jetë të gjithë frikërat e mia! U gjenda e papërgatitur, për lotët e tu, për kërkesat e tua, për netët e tua pa gjumë, për veten! Unë nuk isha gati të isha ajo që ti mendoje dhe këtë e...

Të dielën…

Merre veten përdore dhe ulu diku larg dhe qetë. Merr muzikë, merr me vete ca kujtime të bukura të vogla që të të shërbejnë si gosti për paqen tënde të ëmbël, merr me vete edhe veten, atë më të dobtën, më të cënueshmen vete, merre dhe lëshoje të lirë pikërisht aty… Ktheja shpinën diellit të të ngrohë, mos pesho asnjë gjë në mendje dhe mendo se në atë cast ekziston vetëm një moment mondan, i paprekshëm nga rutina, është momenti yt. Duke parë veten nga ky cep i jetës, ngjyrat marrin edhe më shumë dritë, padashje edhe elementi më i parëndësishëm, merr formë! A bën ta ngrijmë këtë pamje bashkë me ndjesinë e dlirë? Sa e bukur vjen jeta kur zgjedh të shohësh prej nga këtu, shtrirë në bar të njomë, me sytë qiellit, me duart që vizatojnë ëndrra në re, me dëshirat e lëna në ajër si balona fëmijësh që era i përkëdhel me qejf. Ndiz muzikën dhe sill në mendje cdo kujtim që të vjen prej saj… Vallëzo me veten, sic bën me tjetrin, me gjithë pasionin që rrekemi të japim pa kursim për gjithcka...

Të të kem edhe njëherë më shume se kaq…

Ne kemi më shumë brenda vetes sesa ajo që japim, e ruajmë si më të fortën armë, si më të cmuarën vlerë, e ruajmë veten për ditët ku do të na duhet të vihemi në provë. Kur jeta na ul me këmbë në tokë e na merr në pyetje, na vendos përballë një ndjesie që në vetvete është pasqyrë të cilën kemi refuzuar ta shohim… Atëherë ne zhvishemi! Heqim dorë nga të qënurit të paralizuar dhe mbajmë në shpatull forcën e të qënurit pikërisht ne! Zgjedhim të marrim edhe shije te hidhur, provojmë lot, ndjejmë zemërim, trishtim, mblidhemi grusht në guackën e errët për aq sa na duhet e prapë brenda vetes e gjejmë rrënjën dhe dritën. Ka një magji në padijen se c'do na ndodhë më pas dhe më e bukura qëndron te forca për të mos patur me vete frikën të provosh përsëri. Të duash, të dish të duash, të duash edhe pa ditur e të jesh e plotë aty, të prekesh të gjitha, mjafton të të bëjnë të lumtur. Ne njohim veten tonë më të bukur vetëm kur jemi të aftë të duam, të ngjashme me zotërimin e gjithë botës në shpirt. ...

Bisedë këmbëzbathur…

Ulur në bregun e një gjiri që me siguri një emër duhet ta ketë, mbështillem me veten dhe mendoj se si koha e humbet reputacionin në një gjendje të tillë. Gjysëm diell, erë e lehtë, hije e rënë në shkëmb, një pullë e këmishës mbërthyer, këmbëzbathur! Rrëkëllej një gotë, bashkë me mendimet që më ngacmojnë me praninë e tepruar të tyre edhe pse përpiqem ti hutoj. Mendimet nuk i binden më urdhrave! Dorëzohem. Me dëshirën për të hequr qafe "gjërat" e panevojshme sa më shpejt të jetë e mundur, guxoj ti bëj dhuratë në xhepat e të tjerëve elementët e ndërgjegjes. Sa lehtë do ndihesha nëse nuk do të peshonin cdo ditë në mua. Jam në një botë që nuk sheh së jashtmi por është e brendshme, që merr formë nga mendimi i cili nuk kumbon, por përhapet si valë në vetvete. Qënia ime bart ankth si torbë e marrë në piknik. E lëshoj. Një moment paqeje që nuk luftoj me fjalët, një ritëm i heshtur i përkundur me zhurmën e valës së detit që më mbërriti deri tek gishtërinjtë. I vetmi film me ngjyra ...

Unë kam institucion zemrën!

Mund ta quash cfarë të duash ti, mund ta zbresësh në nivele krahasimore me shumë vende, qytete, sende, ndjesi, mund të thuash që i ngjan një kafeneje buzë rruge në Paris a ndonjë parku të vogël pikniku fundjave, po mos harro, zemra është institucion. Janë grimca të vogla të lumturisë ato që i vijnë në ndihmë zemrës si instrument që të prodhojë tinguj, nga ato me vibrime të ëmbla për veshin e të dëgjueshme si strehë për veten. Janë ato frikërat që ndjell mendja për të të vënë para dilemës “e drejtë” apo e “gabuar”, dëgjo zemrën, liria e saj është e frikshme, por është aq e bukur mungesa e burgut që na pllakos herë herë dëshirat. Nuk ka njësi matëse për gjithcka jep, nuk ka afate, nuk ka datë skandence, jeton në heshtje, në zhurmë, në kaos, frymon, të bën të ndihesh gjallë aq shumë herë sa ti harron edhe të jesh mirënjohëse për të. Ajo thyhet, prap gjen copëzat e saj dhe formohet më bukur, më plot. Ajo bën dritë, e shpërndan, lëshon diell, është më e mirë se ne, ajo i di të g...

Mblidhet bota krejt në dy!

Nuk e di se si bota u zvogëlua aq shumë por di që do të të gjeja kudo në botë! Mes qindra udhëtimesh do zgjidhja këtë stacion për të ekspozuar zemrën. Nuk kam frikë nga vetmia, nuk kam frikë nga ëndrrat, zhurmat, thyerjet, unë nuk kam frikë të dua! Do të trokisja e bindur edhe qindra herë të tjera edhe nëse do ta dija se asnjë vesh nuk do të ishte i aftë të dëgjonte, do të shembja dyer e do të godisja pa asnjë frikë cdo mur të ngritur për të më thënë se nuk mundem. Kam jetuar gjatë me dëshirën për të qënë pikërisht këtu ndaj si asnjëherë me gjithë rendjen e kohën dhënë vrullshëm zemrës, ndala hapin dhe sytë u fanepsën drejt e tek vendi i duhur. Nga drita që depërton prej pluhurit të dritares, mendimet e mia tulaten me dëshirën për të kundërshtuar heshtjen, e kthehen të gjitha në fjalë që duket se mbërrijnë tek ty të pandara, pa kontakte stimulese me mjedisin që zhvendoset herë pas herë. Unë dhe ti mbetemi të pandryshueshëm. Fjalët po ashtu. Ndryshon vetëm horizonti, herë përshfaqen f...

Një rrugë për lumturinë!

Dua një shteg për arratisje të vogla! Dua një vend ku të prehet me thikë e përditshmja me imagjinatën! Dua një rrugicë plot dritë, me të mundimshet ecejake në kalldremë! Dua një luginë, ku fryma të lehtësohet e shikimi të humbasë, ku ekzistenca të jetojë vetëm si shpirt e jo fizikisht, një paqe për mendjen, një rrugë për lumturinë. Një ishull për mendimet e pafolura, një qiell të kaltër si një pafundësi mundësish për të pikturuar me dorë një diell, një paqe për zemrën, një mëngjes për të rifilluar. Një rrëfim të zhveshur, meditativ, që të vjen e të lëmon dëgjimin si një varg empatik zbritur në tokë për të prekur zbathur drejt e në shpirt, si një hartë e shenjuar me emrin tënd, një rrugë për lumturinë. Një ecje në majë të gishtave në ishullin tënd të cilit edhe heshtjen ja formësoj në fjali, nga ato të rrallat, heshtjen si produkt, heshtjen si njëmijë fjalë të thëna pas një vrulli verbal të shpërbëra në cdo cep të një vendi që nuk ndihet aspak i shkretuar. Një ulërimë në ...

Dëshirat ndezin motorët!

Prej nga më buron mendimi e der në veprim ndodh një nyje e pasur me gjithfarë ngjarjesh që herë herë shtyjnë njëra tjetrën e herë të tjera sikur rrokin edhe veten, ashtu krejt të dlirë. Edhe në mendimet dytësore e ato më periferike ka një solidaritet i cili e sheqeros gjithë gjëndjen e kështu si në një skenë merr jetë gjithcka. Me gjasa i nënshtrohemi padashur gjithë ngjarjeve që janë vendosur stivë si drunjtë e dimrit, e kështu në momente të zymta, zgjedhim ti përdorim edhe përtej destinacionit parësor që ato kanë. Më mjafton një piketim për ti përligjur vetes të drejtën se prej një dëshire të lindur aty këtu, të manipuloj gjithë stinën e të ndjej nevojën entuziaste për të ndezur zjarre e për ti dhënë jetë cdo mendimi. Më mjafton të të mendoj për ti zbukuruar dyert e botës si mikpritëse që thjesht më presin ti shkel pragun. Më mjafton një faqe e një libri që ndoshta për dikë do të ishte e pakuptueshme për tu lexuar, që të mund të më ngjallte edhe njëherë atë brengën e...