Mblidhet bota krejt në dy!

Nuk e di se si bota u zvogëlua aq shumë por di që do të të gjeja kudo në botë! Mes qindra udhëtimesh do zgjidhja këtë stacion për të ekspozuar zemrën.

Nuk kam frikë nga vetmia, nuk kam frikë nga ëndrrat, zhurmat, thyerjet, unë nuk kam frikë të dua! Do të trokisja e bindur edhe qindra herë të tjera edhe nëse do ta dija se asnjë vesh nuk do të ishte i aftë të dëgjonte, do të shembja dyer e do të godisja pa asnjë frikë cdo mur të ngritur për të më thënë se nuk mundem. Kam jetuar gjatë me dëshirën për të qënë pikërisht këtu ndaj si asnjëherë me gjithë rendjen e kohën dhënë vrullshëm zemrës, ndala hapin dhe sytë u fanepsën drejt e tek vendi i duhur.

Nga drita që depërton prej pluhurit të dritares, mendimet e mia tulaten me dëshirën për të kundërshtuar heshtjen, e kthehen të gjitha në fjalë që duket se mbërrijnë tek ty të pandara, pa kontakte stimulese me mjedisin që zhvendoset herë pas herë. Unë dhe ti mbetemi të pandryshueshëm. Fjalët po ashtu. Ndryshon vetëm horizonti, herë përshfaqen fusha të gjelbërta pa një fund si një moment meditativ e pas saj vjen një mal i hirtë që duket sikur të privon lëvizjen e lirë të syve që duan të shmangin shikimin nga njëri tjetri.

Nëse do të më pyesnin a do të qëndroja gjithmonë këtu, nuk do të lipsesha në gënjeshtër duke pohuar se bota mu zvogëlua në dy, në një shtrëngim duarsh, si një memorial për këtë cast që do të fotografohet në strukën e gëzimeve që me fanatizëm i ruajmë në zemër. Do të zgjidhja këtë moment për të zbrazur gjithë fjalët të cilat si të burgosura i kam mbajtur pa i lënë të ngrenë krye, pikërisht për këtë cast, për këtë botë që mblidhet në dy, për këtë moment si një imazh i pandryshueshëm i dëshirës për jetë.

Nëse do të më duhej ti vendosja një emër, do të më tkurrej zemra, nuk do ti gjeja dot fjalët që thonë sytë! Nëse do të më thuhej se kaq mjafton, do të gjeja një formë agresive për të mos u bindur e për të thënë se të duash, nuk ka asnjëherë njësi matëse, nuk matet zemra me rrahje, matet zemra me zemër dhe unë do të zgjidhja prap këtë stacion për të shtrënguar dorën për një udhëtim tjetër me ty, sepse me ty, më mblidhet bota krejt në dy!

Comments

Më thuaj dicka…

Më thuaj dicka që nuk di për ty, nga ato rrëfimet e vogla që të shpëtojnë në një bisedë të ngushtë. Nga ato mbrëmje ku në cepin e tavolinës rri heshtur cepi i mbetur i hënës dhe ti dergjesh në fjalë që kurrë më parë nuk i ke thënë. Me fytyrën që merr dritë e sytë që ndryshe shfaqen kur flasin për ndjesitë që vec ty të përkasin. Më thuaj si është të të duan e jo vetëm kaq, ma trego! Më trego si merr ngjyra fytyra ime kur të shoh, ma thuaj me fjalë si është kur të përqafoj e të lë shpirtin aty, cfarë ndizet tek ti e sa emocione ndjen. Më thuaj dicka që ende nuk ta njoh, fytyrën tënde pas një largimi, dëshirat që të lindin aty për aty në një moment të brishtë, si marrin formë tek ti gjithë format e shpërndara për ti dhënë jetë zemrës? Unë e di që të duash është njësoj si të flasësh për veten, ngushtësisht personale, se si të ta them, kur përqafoj veten, si të shpjegoj ndjesinë e lëkurës time? Duke të të dashur ty, mësova se qënkam egoiste. Duke mbrojtur ëndrrat e tua, lulëzova në pë...

…dikur ëndërroja!

Dhe ishin flluska të vogla që përhapeshin në ajër e gjenin rrugën të shpërthenin në diell. Unë vazhdoja të mbetesha njësoj, me dëshira për ty që i shkruaja me ngjyra në shpirt. Kur të mora në krahë momentin e parë, nuk e di a kishim qënë gjithmonë pjesë e njëra tjetrës apo kishim jetuar një jetë të ndarë e tani u ritakuam. Kam qarë për ty, sa shumë e ndjeva frymën tënde! Rrugë e gjatë udhëtimi ynë, që nga dëshira e deri në ëndrrat që merrnin jetë me ty, cdo ditë. As nuk e dija se sa besnike do ishim ndaj njëra tjetrës në betimin e heshtur për tu parë sy më sy e për të rënë në dashuri me shikim të parë. Ti e jetësuar për ti dhënë zë gjithë mendimeve që sa herë vinin si mysafirë gjenin një tryezë plot më ngjarje që trilloheshin bukur nga dëshira për të të patur. Ti erdhe në jetë dhe bashkë me ty morën jetë të gjithë frikërat e mia! U gjenda e papërgatitur, për lotët e tu, për kërkesat e tua, për netët e tua pa gjumë, për veten! Unë nuk isha gati të isha ajo që ti mendoje dhe këtë e...

Fuqia e Fjalës!

Fjalët janë të fuqishme. Pak gjëra duhen për të ndriçuar ose për të dëmtuar dhe fjala padiskutim është si një gjuajtje në shenjë për shumë situata dhe individë. Përpiquni të mos bëni gabime me fjalën, janë si një armë vdekjeprurëse. Luftërat kanë filluar me fjalë, prej fjalës e më pas prap prej tyre kanë përfunduar. Kam njohur njerëz të cilët janë të gatshëm të ndajnë ndjenjat e tyre më të brendshme, nevojat, frikën, shpresat dhe ëndrrat ... nëpërmjet fjalëve. Pa aftësinë për të vënë fjalët së bashku për të formuar mendimet tona, ne jemi të humbur. Mungesa e fjalëve mund të jenë shkatërruese. Shumë marrëdhënie janë humbur nga pamundësia e një partneri/e që kanë mungesë vullneti për të folur gjërat midis njëri-tjetrit, por zgjedhin rrugën e shkurtër, heshtjen. Më duket shumë interesant fakti se kur i bërtasim fjalët tona, ato kanë tendencën të humbasin fuqinë e tyre; pak ironike kur e konsideron se duke pëshpëritur ato nuk do të jenë aq në vëmëndje të...

Desantila

Search This Blog