Skip to main content

Aty ku nis rruga...

Ka një pikë në jetën e njeriut ku logjika hesht, ku llogaritjet shkërmoqen, ku fjalët e të tjerëve bëhen pluhur mbi supet e vullnetit. Aty fillon guximi. Ai nuk lind në siguri, por në tronditje. Është drithma e parë përpara një vendimi që të tejkalon, një hap që nuk të premton kthim, një shikim drejt së panjohurës që nuk kërkon garanci, por përkushtim. 

Guximi nuk është armaturë, është zhveshje. Nuk është të nisesh i sigurt, por të ecësh edhe kur nuk e di se ku po shkon. Dhe në mënyra që nuk mund t’i shpjegojmë kurrë me logjikën e botës, fati pikas zemrat që rrahin ndryshe. Ai rrallë ndihmon të përgatiturit. Më shpesh ulet në tavolinë me të cmendurit që guxuan të ngrenë një gotë në ajër dhe të thonë: “Pse jo?”

Guximi është virtyti që s’ka nevojë të bëjë zhurmë. Ai nuk shpallet, nuk vishet me parrulla, nuk kërkon duartrokitje. Është si rrënja që depërton tokën, në heshtje, duke kërkuar dritën. Nuk shfaqet gjithmonë në beteja të mëdha, por shpesh në veprime të vogla me peshë të jashtëzakonshme: të thuash “jo” kur të gjithë presin që të bindesh, të zgjedhësh rrugën e vështirë kur e lehta të fton me duar hapur, të mbrosh të vërtetën, edhe kur ajo të kushton.


Dhe është pikërisht në këto çaste, kur guximi cohet mbi dyshim si një flakë mbi erë, që ndodh një nga misteret më të rralla të jetës, fati i hap derën guximtarit. Jo sepse ai është i zgjuar më shumë, as sepse ka më shumë për të ofruar, por sepse pati kurajën të trokasë aty ku të tjerët kaluan pa zë.

Fati është kapricoz, por nuk është i verbër. Ai i përgjigjet energjisë së atyre që nuk presin që bota të ndryshojë përpara se të nisin ndryshimin e tyre. Nuk është gjithmonë i drejtë, por ndonjëherë, në mënyra që sfidojnë cdo logjikë, ai i jep rrugë atij që ka guxuar të dalë prej saj.

Ka një poezi të pashkruar në aktin e guximit një përkulje e shpirtit drejt së papërfunduarës, një betejë e brendshme me komoditetin, një ftesë për jetën që s’është e programuar. Dhe në këtë poezi, fati është rima e papritur që e bën vargun të përjetshëm.

Të guxosh nuk do të thotë të mos kesh frikë do të thotë të zgjedhësh veprimin mbi paralizën, mundësinë mbi plogështinë, jetën e plotë mbi jetesën e heshtur. Sepse fundja, historia nuk e mban mend atë që priti momentin e duhur, por atë që guxoi ta krijojë atë moment.

Në një botë që lavdëron suksesin, por shpesh harron rrugët e dhimbshme që çojnë tek ai, guximi është virtyti që mbetet i pastër. Ai nuk premton fitore, por të jep dinjitetin e përpjekjes.

Dhe ndonjëherë, vetëm ndonjëherë, kjo përpjekje takon fatin dhe prej saj lind mrekullia.

 


Comments

Post a Comment

Popular posts from this blog

Më thuaj dicka…

Më thuaj dicka që nuk di për ty, nga ato rrëfimet e vogla që të shpëtojnë në një bisedë të ngushtë. Nga ato mbrëmje ku në cepin e tavolinës rri heshtur cepi i mbetur i hënës dhe ti dergjesh në fjalë që kurrë më parë nuk i ke thënë. Me fytyrën që merr dritë e sytë që ndryshe shfaqen kur flasin për ndjesitë që vec ty të përkasin. Më thuaj si është të të duan e jo vetëm kaq, ma trego! Më trego si merr ngjyra fytyra ime kur të shoh, ma thuaj me fjalë si është kur të përqafoj e të lë shpirtin aty, cfarë ndizet tek ti e sa emocione ndjen. Më thuaj dicka që ende nuk ta njoh, fytyrën tënde pas një largimi, dëshirat që të lindin aty për aty në një moment të brishtë, si marrin formë tek ti gjithë format e shpërndara për ti dhënë jetë zemrës? Unë e di që të duash është njësoj si të flasësh për veten, ngushtësisht personale, se si të ta them, kur përqafoj veten, si të shpjegoj ndjesinë e lëkurës time? Duke të të dashur ty, mësova se qënkam egoiste. Duke mbrojtur ëndrrat e tua, lulëzova në pë...
Post a Comment
Read more

…dikur ëndërroja!

Dhe ishin flluska të vogla që përhapeshin në ajër e gjenin rrugën të shpërthenin në diell. Unë vazhdoja të mbetesha njësoj, me dëshira për ty që i shkruaja me ngjyra në shpirt. Kur të mora në krahë momentin e parë, nuk e di a kishim qënë gjithmonë pjesë e njëra tjetrës apo kishim jetuar një jetë të ndarë e tani u ritakuam. Kam qarë për ty, sa shumë e ndjeva frymën tënde! Rrugë e gjatë udhëtimi ynë, që nga dëshira e deri në ëndrrat që merrnin jetë me ty, cdo ditë. As nuk e dija se sa besnike do ishim ndaj njëra tjetrës në betimin e heshtur për tu parë sy më sy e për të rënë në dashuri me shikim të parë. Ti e jetësuar për ti dhënë zë gjithë mendimeve që sa herë vinin si mysafirë gjenin një tryezë plot më ngjarje që trilloheshin bukur nga dëshira për të të patur. Ti erdhe në jetë dhe bashkë me ty morën jetë të gjithë frikërat e mia! U gjenda e papërgatitur, për lotët e tu, për kërkesat e tua, për netët e tua pa gjumë, për veten! Unë nuk isha gati të isha ajo që ti mendoje dhe këtë e...
Post a Comment
Read more

Fuqia e Fjalës!

Fjalët janë të fuqishme. Pak gjëra duhen për  të ndriçuar ose për të dëmtuar dhe fjala padiskutim është si një gjuajtje në shenjë për shumë situata dhe individë. Përpiquni të mos bëni gabime me fjalën, janë si një armë vdekjeprurëse. Luftërat kanë filluar me fjalë, prej fjalës e më pas prap prej tyre kanë përfunduar. Kam njohur  njerëz të cilët janë të gatshëm të ndajnë ndjenjat e tyre më të brendshme, nevojat, frikën, shpresat dhe ëndrrat ... nëpërmjet fjalëve. Pa aftësinë për të vënë fjalët së bashku për të formuar mendimet tona, ne jemi të humbur. Mungesa e fjalëve mund të jenë shkatërruese. Shumë marrëdhënie janë humbur nga pamundësia e një partneri/e që kanë mungesë vullneti për të folur gjërat midis njëri-tjetrit, por zgjedhin rrugën e shkurtër, heshtjen. Më duket shumë interesant fakti se  kur i bërtasim fjalët tona, ato kanë tendencën të humbasin fuqinë e tyre; pak ironike kur e konsideron se duke pëshpëritur ato nuk do të jenë aq në vëmëndje të...
Post a Comment
Read more