Ti më peshon në shpirt!

Më kujtohet edhe dita kur një pjesëz të vetes e lashë tek ty, më kujtohet se si zgjodha pikërisht zemrën, që u mishërua aty. Më kujtohet edhe momenti kur ti zgjodhe kasafortën e gjërave të tua për ti besuar të shtrenjtat ndjesi në nji, më kujtohet edhe dita më e zakonshme e jetës që mbante vetëm një emërues të përbashkët, unë edhe ti.

Nëse asnjëri nga ne, nuk e ka larguar tjetrin nga jeta dhe nuk u bëmë kurrë si cdokush tjetër por mbetëm të përveçëm, atëherë më thuaj, pse peshojmë në shpirt kaq shumë?

Ndërmjet gjithë mendimeve pa asnjë dhimbje lënë peng, e shkuara ngjan si e tashme e sjellë në tryezë. Ti me bindjen se ëndrrat zhbëhen edhe me një kafshatë, unë me refuzimin për to, ulur në heshtje, me të tashmen përbri.

Nuk u përpoqa asnjëherë ta mësoj veten pa ty, por nuk mësova dot se si është të harrosh dikë, të harrosh dikë që të peshon në shpirt. Nuk u mësova dot as kur ti përgjigjeshe me heshtje, nuk e mësova asnjëherë se cdo të thotë fjala: kurrë më!

Po edhe sa kohë na duhet që të shtrëngohemi në një përqafim që nuk zgjat sa një fragment sekondi, kur bie shi dhe është një ditë e rëndomtë, për të provuar shije tjetër të një jete pa zemërthyerje. I marr të gjitha fajet mbi shpinë si mësime të miat për të dashur këtë jetë me ty!

Edhe sa kohë duhet ta lëmë të shkojë përpara se të jetë vonë?

I marr me vete fajet, i pranoj, sepse sot refuzoj të jetoj të shkuarën dhe i jam përqafuar vetes dhe ty në të tashmen, pa dashur të fshij asnjë kujtim, pa dashur të jetoj asnjë ditë më shumë me peshën se ëndrrat zhbëhen! Unë dua të qëndroj, sepse nuk kam mësuar të braktis. Unë dua të të jetoj sepse nuk u përpoqa ta mësoj veten pa ty, sot është ndryshe, nuk dua që jashtë të bejë verë e në shpirt të jetë dimër, unë nuk di ta fshi të shkuarën e as nuk mësohem dot pa të, sepse prej saj mora më të mirën, të mora ty me vete në çdo stinë dhe asgjë nuk mu duk e pamundur.

Nëse asnjëri nga ne, nuk e ka larguar tjetrin nga jeta dhe nuk u bëmë kurrë si cdokush tjetër por mbetëm të përveçëm, duke peshuar kaq fort në shpirt, pse nuk ulemi në tryezë me të tashmen përbri?

Comments

Më thuaj dicka…

Më thuaj dicka që nuk di për ty, nga ato rrëfimet e vogla që të shpëtojnë në një bisedë të ngushtë. Nga ato mbrëmje ku në cepin e tavolinës rri heshtur cepi i mbetur i hënës dhe ti dergjesh në fjalë që kurrë më parë nuk i ke thënë. Me fytyrën që merr dritë e sytë që ndryshe shfaqen kur flasin për ndjesitë që vec ty të përkasin. Më thuaj si është të të duan e jo vetëm kaq, ma trego! Më trego si merr ngjyra fytyra ime kur të shoh, ma thuaj me fjalë si është kur të përqafoj e të lë shpirtin aty, cfarë ndizet tek ti e sa emocione ndjen. Më thuaj dicka që ende nuk ta njoh, fytyrën tënde pas një largimi, dëshirat që të lindin aty për aty në një moment të brishtë, si marrin formë tek ti gjithë format e shpërndara për ti dhënë jetë zemrës? Unë e di që të duash është njësoj si të flasësh për veten, ngushtësisht personale, se si të ta them, kur përqafoj veten, si të shpjegoj ndjesinë e lëkurës time? Duke të të dashur ty, mësova se qënkam egoiste. Duke mbrojtur ëndrrat e tua, lulëzova në pë...

…dikur ëndërroja!

Dhe ishin flluska të vogla që përhapeshin në ajër e gjenin rrugën të shpërthenin në diell. Unë vazhdoja të mbetesha njësoj, me dëshira për ty që i shkruaja me ngjyra në shpirt. Kur të mora në krahë momentin e parë, nuk e di a kishim qënë gjithmonë pjesë e njëra tjetrës apo kishim jetuar një jetë të ndarë e tani u ritakuam. Kam qarë për ty, sa shumë e ndjeva frymën tënde! Rrugë e gjatë udhëtimi ynë, që nga dëshira e deri në ëndrrat që merrnin jetë me ty, cdo ditë. As nuk e dija se sa besnike do ishim ndaj njëra tjetrës në betimin e heshtur për tu parë sy më sy e për të rënë në dashuri me shikim të parë. Ti e jetësuar për ti dhënë zë gjithë mendimeve që sa herë vinin si mysafirë gjenin një tryezë plot më ngjarje që trilloheshin bukur nga dëshira për të të patur. Ti erdhe në jetë dhe bashkë me ty morën jetë të gjithë frikërat e mia! U gjenda e papërgatitur, për lotët e tu, për kërkesat e tua, për netët e tua pa gjumë, për veten! Unë nuk isha gati të isha ajo që ti mendoje dhe këtë e...

Fuqia e Fjalës!

Fjalët janë të fuqishme. Pak gjëra duhen për të ndriçuar ose për të dëmtuar dhe fjala padiskutim është si një gjuajtje në shenjë për shumë situata dhe individë. Përpiquni të mos bëni gabime me fjalën, janë si një armë vdekjeprurëse. Luftërat kanë filluar me fjalë, prej fjalës e më pas prap prej tyre kanë përfunduar. Kam njohur njerëz të cilët janë të gatshëm të ndajnë ndjenjat e tyre më të brendshme, nevojat, frikën, shpresat dhe ëndrrat ... nëpërmjet fjalëve. Pa aftësinë për të vënë fjalët së bashku për të formuar mendimet tona, ne jemi të humbur. Mungesa e fjalëve mund të jenë shkatërruese. Shumë marrëdhënie janë humbur nga pamundësia e një partneri/e që kanë mungesë vullneti për të folur gjërat midis njëri-tjetrit, por zgjedhin rrugën e shkurtër, heshtjen. Më duket shumë interesant fakti se kur i bërtasim fjalët tona, ato kanë tendencën të humbasin fuqinë e tyre; pak ironike kur e konsideron se duke pëshpëritur ato nuk do të jenë aq në vëmëndje të...

Desantila

Search This Blog