Në fund të fundit jam njeri!

Kam vizatuar në ajër gjithë dëshirat e mia, që mbi krye ndërtuan një fole me ditë të bukura. Kam ecur në rrugë të vogla duke numëruar hapa për të afruar largësinë. Jam ndalur e kam qëndruar në këmbë edhe kur era ka qënë e fortë e më ka shkundur, kam qëndruar aty edhe pas shiut, kam patur ftohtë por kam arritur ti buzëqesh një kalimtari të huaj, sepse përballë të gjithë shikimeve më i forti do të ishte i imi!

Kam pritur ditë, netë, muaj dhe në asnjë rast nuk kam mbyllur dritaret e shpirtit sepse e dija që në një rast aty në qiell do ta gjeja prap hapësirën të vizatoja dëshira. Në fund të fundit jam njeri, që mendoj se ëndrrat i bashkojnë largësitë!

Kudo qofsh, për një cast të vetëm, ndalo dhe mendo, se sa herë do të ishe lumturuar nëse do ti kishe bërë gjërat me zemër, se sa herë ke dashur të ndryshosh veten por në fund je bindur se ai që mbetet i njëjtë je po prap ti duke i mohuar vetes atë përqafimin pas hatërmbetjes që vjen më i ëmbël sesa ai i një dite të zakonshme.

Do të doja të më dëgjoje, të heshtje njëherë e në atë cast të shikoje brenda vetes. Zgjeroje zemrën, jeta është kaq e shkurtër për të mbajtur mbi shpinë ndjesi të tulatura, mos hiq dorë nga vetja por përqafo ata që rrugën zgjedhin ta bëjnë me ty, që në cdo ditë do të të zgjidhnin ty pa e venitur aspak veten e tyre.

Shpresoj që një ditë të ulemi si dikur, duke qeshur me gabimet e shkuara, në netët që dikur na përkisnin, të tregojmë sesi në heshtje kemi kujtuar njëri tjetrin pa guximin për të shkruar asnjë fjalë, sesi jemi shkëmbyer në rrugë pa folur, duke ndarë edhe njëherë fjalën: po sikur...?

Ti nuk e di se sa herë të kujtoj, as nuk i di arsyet që të bëjnë të jesh pjesë e një mendimi, as këngët që të rikthejnë ty tek unë, sepse po ta dije ti me siguri do të vije edhe njëherë si atëherë. Të pandryshuar në këtë botë do të mbetemi ata që ishim, se ndoshta sot nuk do duam ta njohim njëri tjetrin si të tjetërsuar por duke ruajtuar kujtimin e dikurshëm, sepse unë e di, në fund jam njeri që mendoj se ëndrrat i bashkojnë largësitë…

Kudo qofsh, shpresoj që një ditë të ulemi dhe të qeshim me njëri tjetrin, për gjithë gjërat që bëmë dikur, duke ia veshur fajin kohës dhe për ti kujtuar njëri tjetrit se në këtë vend nuk do të jemi asnjëherë vetëm, për aq kohë sa kur të kthejmë kokën pas do të qeshim e në atë përqafim do të fshijmë gjithcka kemi bërë gabim.