Shpirti pikon fjalë...

Dita shuhet pak nga pak dhe yjet ngjan se po vijnë si mysafir një nga një, prag dera buzëqesh si një syth tulipanësh ngjyrë pjepër...

Në darkë pasi mbyll dritaret ulet në heshtje duke ngopur veshin me melodi, ngjan se vallëzon me ritmin e dhimbjes që e ka marrë përdore dhe e rrotullon prej kohësh, është zemra e një gjysheje aristokrate flokë bjonde!

Jeton në të tashmen, kokë e këmbë, mban peng në kujtesë vec lirinë e shpirtit, vallë sa jetë mban brenda jeta e saj?! A ja lexon në sy ti dhimbjen? Po dhimbja a të ulërin kur je përballë saj?

Mua më vlon në shpirt dëshira të jem ajo, stoike e vlerave njerëzore që fjalinë e vetme të cilën nuk e njohu kurrë ishte egoizëm, e hijshme dhe e bukur, jo vec prej së jashtmi, po prej aty ku lind e kultivohet e gjithë qënia jonë, e bukur prej së brendshmi, e bukur prej zemre.

Sa e sa herë do të jetë shkërmoqur shpirti saj kur gremina ja ka gllabëruar ditët e jetës, cudi si qëndron e pandryshuar ajo burrneshë, e mbaj mënd fort mirë energjinë e dëshirën e saj për të bërë edhe ngjarjen më të shëmtuar si një mësim i vyer. Sa jetë brënda jetës mban trupi i saj? Timen tënden, të sajën vetë, qënia sublime që mbetet e pandryshuar në një botë të shëmtuar që prej këmbë të tërheq zvarrë si një ujk për t’u bërë pre e saj...

Kur ajo flet për të shkuarën ndjej se dhimbja më shtrëngon shpirtin e një lot del pavullnetshëm, të jesh një vajzë, femër, grua, nënë e në fundin e ditës jeta të të dënojë në formë të tillë sa fajtore për zgjedhje të jetës të të bëjë vetë ty. Si ja dole vallë të shkuleshe nga thonjtë e një burri që të dhunonte shpirtin? Po me atë shpirt të dhunuar si i dhe formë dhe lëshove rrënjë në jetën e të vegjëlve të tu? Burrneshë, tregomë, sa e thjeshtë është jeta kur duart të hanë kruajtje për të bërë udhë të shtruar me flori për fëmijët e tu? Tregomë sa e thjeshtë është dashuria e shpirtit tënd sot gjyshe?

Të kujtoj tani, ulur në divanin tënd, me muzikën tënde të preferuar. “Mendomë” thuhej në këngë, në fakt ditët nisin e mendimet kushedi ku të treten ty, në zhurmën e zogjve në pragun e dritares, apo në forcën e diellit për të të vizituar cdo ditë.

Nuk di nëse kanë mbetur lavde pathurur gjenezës së kujtdo, nuk di nëse në darkë kur kryet vë mbi jastek e vetmuar pëshpërit cdo lutje për të gjetur forcë, nuk di nëse zemrës tënde i trokiti edhe sonte një kothere bukë lumturi si ato që ti u lë zogjve në parvaz.

Natën e mirë e vetmuara flokë bjonde, që shpirti të pikon fjalë e syri me lot lëshon melodi...

Comments

Më thuaj dicka…

Më thuaj dicka që nuk di për ty, nga ato rrëfimet e vogla që të shpëtojnë në një bisedë të ngushtë. Nga ato mbrëmje ku në cepin e tavolinës rri heshtur cepi i mbetur i hënës dhe ti dergjesh në fjalë që kurrë më parë nuk i ke thënë. Me fytyrën që merr dritë e sytë që ndryshe shfaqen kur flasin për ndjesitë që vec ty të përkasin. Më thuaj si është të të duan e jo vetëm kaq, ma trego! Më trego si merr ngjyra fytyra ime kur të shoh, ma thuaj me fjalë si është kur të përqafoj e të lë shpirtin aty, cfarë ndizet tek ti e sa emocione ndjen. Më thuaj dicka që ende nuk ta njoh, fytyrën tënde pas një largimi, dëshirat që të lindin aty për aty në një moment të brishtë, si marrin formë tek ti gjithë format e shpërndara për ti dhënë jetë zemrës? Unë e di që të duash është njësoj si të flasësh për veten, ngushtësisht personale, se si të ta them, kur përqafoj veten, si të shpjegoj ndjesinë e lëkurës time? Duke të të dashur ty, mësova se qënkam egoiste. Duke mbrojtur ëndrrat e tua, lulëzova në pë...

…dikur ëndërroja!

Dhe ishin flluska të vogla që përhapeshin në ajër e gjenin rrugën të shpërthenin në diell. Unë vazhdoja të mbetesha njësoj, me dëshira për ty që i shkruaja me ngjyra në shpirt. Kur të mora në krahë momentin e parë, nuk e di a kishim qënë gjithmonë pjesë e njëra tjetrës apo kishim jetuar një jetë të ndarë e tani u ritakuam. Kam qarë për ty, sa shumë e ndjeva frymën tënde! Rrugë e gjatë udhëtimi ynë, që nga dëshira e deri në ëndrrat që merrnin jetë me ty, cdo ditë. As nuk e dija se sa besnike do ishim ndaj njëra tjetrës në betimin e heshtur për tu parë sy më sy e për të rënë në dashuri me shikim të parë. Ti e jetësuar për ti dhënë zë gjithë mendimeve që sa herë vinin si mysafirë gjenin një tryezë plot më ngjarje që trilloheshin bukur nga dëshira për të të patur. Ti erdhe në jetë dhe bashkë me ty morën jetë të gjithë frikërat e mia! U gjenda e papërgatitur, për lotët e tu, për kërkesat e tua, për netët e tua pa gjumë, për veten! Unë nuk isha gati të isha ajo që ti mendoje dhe këtë e...

Fuqia e Fjalës!

Fjalët janë të fuqishme. Pak gjëra duhen për të ndriçuar ose për të dëmtuar dhe fjala padiskutim është si një gjuajtje në shenjë për shumë situata dhe individë. Përpiquni të mos bëni gabime me fjalën, janë si një armë vdekjeprurëse. Luftërat kanë filluar me fjalë, prej fjalës e më pas prap prej tyre kanë përfunduar. Kam njohur njerëz të cilët janë të gatshëm të ndajnë ndjenjat e tyre më të brendshme, nevojat, frikën, shpresat dhe ëndrrat ... nëpërmjet fjalëve. Pa aftësinë për të vënë fjalët së bashku për të formuar mendimet tona, ne jemi të humbur. Mungesa e fjalëve mund të jenë shkatërruese. Shumë marrëdhënie janë humbur nga pamundësia e një partneri/e që kanë mungesë vullneti për të folur gjërat midis njëri-tjetrit, por zgjedhin rrugën e shkurtër, heshtjen. Më duket shumë interesant fakti se kur i bërtasim fjalët tona, ato kanë tendencën të humbasin fuqinë e tyre; pak ironike kur e konsideron se duke pëshpëritur ato nuk do të jenë aq në vëmëndje të...

Desantila

Search This Blog