Ty, që m'a ngjyros edhe errësirën!

Ka momente nga ato vetmitaret e shumë dëshiruara kur i bej vetes shoqëri, që të gjej pranë, ty. Në ato mendime krejt intime e të vogla të pushimit, si një i paftuar lumturi-plot, vjen dhe më lëshon ca pikëza prej ndjesisë tënde.

Kam emigruar ëmbël në mëndjen tënde, se di si rri aq qetë aty, dicka më thotë se kjo është ajo përgjigja e gjithë turra-vrapit tim për të prekur edhe shpirtin tënd. Padashje e kam kapur veten dy tre herë duke përfshirë fjalën "ne", aty jam stepur, i kam rrotulluar sytë e se mbaj mënd se si nuk të kam hequr më prej mëndjes. Deri diku isha liruar prej prangave të egoizmit, paskam jetuar mëndje mbyllur e me kast të paskam mbajt jashtë. Dicka kam ditur dhe unë... E kam ditur se kur të jem në tehun e trishtimit do të vish ti e me shkujdesje do më tërheqësh me vrull drejt përqafimit tënd, po nuk e kam ditur që ky do të ishte vendi im i lumtur!

Jam përhumbur në atë fragment sekondi kur të gjeja drejt e në planet e mia për të ardhmen dhe për cudi nuk ndjeja aspak frikë, as varësi ndaj kësaj gjëndje, përpiqesha t'i shquaja vetes se cfarë më bën kaq beton në situata të koklavitura, ku e gjen mëndja rrugën në ato lloj humnerash të thepisura, që deri dje vrisnin realitetin...

"- Të lutem më sill dy kafe!
- Të dyja për ju?
- Po po, të dyja"

Të parën e pij për veten dhe shkon drejt e në vendet më të errëta, thonë se mendimet janë të lira po forca me të cilën i përdor kushton shumë...

Njëjtë si me fjalën, fjala është e lirë, po faturon shumë, shumë, kur e nxjerr prej gojës!

Të dytën kafe e pi për ty!

Bota dikur trembej të shkruante për ndjesi të forta, fshehurazi dy zëra të mbytur rrënxë një cepi shuanin një puthje, në fund të fundit, përbënte art!

Sytë kanë gjithmonë një arsye për të parë, ndonëse herë veshur në lot e herë të shndrritshëm prej gëzimi, janë aty, me hapje mbyllje të papushim, si pulsim zemre, shohin edhe më thellë se dukja...

Njeriu është e vetmja qënie që i fshihet e i trembet vetes, beteja më e rëndë është mes asaj që di dhe ndjen, ndonëse e di që kjo botë vuan nga ulërima e të marrëve, zgjodha ty, që m'a ngjyros edhe errësirën!

Comments

Më thuaj dicka…

Më thuaj dicka që nuk di për ty, nga ato rrëfimet e vogla që të shpëtojnë në një bisedë të ngushtë. Nga ato mbrëmje ku në cepin e tavolinës rri heshtur cepi i mbetur i hënës dhe ti dergjesh në fjalë që kurrë më parë nuk i ke thënë. Me fytyrën që merr dritë e sytë që ndryshe shfaqen kur flasin për ndjesitë që vec ty të përkasin. Më thuaj si është të të duan e jo vetëm kaq, ma trego! Më trego si merr ngjyra fytyra ime kur të shoh, ma thuaj me fjalë si është kur të përqafoj e të lë shpirtin aty, cfarë ndizet tek ti e sa emocione ndjen. Më thuaj dicka që ende nuk ta njoh, fytyrën tënde pas një largimi, dëshirat që të lindin aty për aty në një moment të brishtë, si marrin formë tek ti gjithë format e shpërndara për ti dhënë jetë zemrës? Unë e di që të duash është njësoj si të flasësh për veten, ngushtësisht personale, se si të ta them, kur përqafoj veten, si të shpjegoj ndjesinë e lëkurës time? Duke të të dashur ty, mësova se qënkam egoiste. Duke mbrojtur ëndrrat e tua, lulëzova në pë...

…dikur ëndërroja!

Dhe ishin flluska të vogla që përhapeshin në ajër e gjenin rrugën të shpërthenin në diell. Unë vazhdoja të mbetesha njësoj, me dëshira për ty që i shkruaja me ngjyra në shpirt. Kur të mora në krahë momentin e parë, nuk e di a kishim qënë gjithmonë pjesë e njëra tjetrës apo kishim jetuar një jetë të ndarë e tani u ritakuam. Kam qarë për ty, sa shumë e ndjeva frymën tënde! Rrugë e gjatë udhëtimi ynë, që nga dëshira e deri në ëndrrat që merrnin jetë me ty, cdo ditë. As nuk e dija se sa besnike do ishim ndaj njëra tjetrës në betimin e heshtur për tu parë sy më sy e për të rënë në dashuri me shikim të parë. Ti e jetësuar për ti dhënë zë gjithë mendimeve që sa herë vinin si mysafirë gjenin një tryezë plot më ngjarje që trilloheshin bukur nga dëshira për të të patur. Ti erdhe në jetë dhe bashkë me ty morën jetë të gjithë frikërat e mia! U gjenda e papërgatitur, për lotët e tu, për kërkesat e tua, për netët e tua pa gjumë, për veten! Unë nuk isha gati të isha ajo që ti mendoje dhe këtë e...

Fuqia e Fjalës!

Fjalët janë të fuqishme. Pak gjëra duhen për të ndriçuar ose për të dëmtuar dhe fjala padiskutim është si një gjuajtje në shenjë për shumë situata dhe individë. Përpiquni të mos bëni gabime me fjalën, janë si një armë vdekjeprurëse. Luftërat kanë filluar me fjalë, prej fjalës e më pas prap prej tyre kanë përfunduar. Kam njohur njerëz të cilët janë të gatshëm të ndajnë ndjenjat e tyre më të brendshme, nevojat, frikën, shpresat dhe ëndrrat ... nëpërmjet fjalëve. Pa aftësinë për të vënë fjalët së bashku për të formuar mendimet tona, ne jemi të humbur. Mungesa e fjalëve mund të jenë shkatërruese. Shumë marrëdhënie janë humbur nga pamundësia e një partneri/e që kanë mungesë vullneti për të folur gjërat midis njëri-tjetrit, por zgjedhin rrugën e shkurtër, heshtjen. Më duket shumë interesant fakti se kur i bërtasim fjalët tona, ato kanë tendencën të humbasin fuqinë e tyre; pak ironike kur e konsideron se duke pëshpëritur ato nuk do të jenë aq në vëmëndje të...

Desantila

Search This Blog