Nuk kam frikë të qaj!

Lotëve nuk i druhem më, nuk është turp të ndjesh. Kam frikë vetëm prej gjërave të vogla që lehtësisht flladi i rrëmben, momenteve që shuhen, kujtimeve që zhduken, njerëzve që ikin! Ndjesitë janë të tilla, nëse të bëjnë të derdhësh lot gëzimi, të emocionojnë, të vjedhin një dridhje të buzës, lëri ashtu dhe mos u sforco të ndrydhësh atë që të përket, shpirti është vetjak, mos ki frikë nga sytë e botës, nuk është turp të ndjesh.

Dikur druhesha të qaja në publik dhe ndrojtja më mvishej edhe më fort kur me ngulm përpiqesha të kontrolloja këtë ndjesi, ndërsa tani, nuk kam frikë të qaj! Nuk më bën më pak femër as nuk më tregon të dobët, në fund të gjithë qajmë...

Në një moment të vetëm do të gjesh veten të veshur me petkun e rëndë të trishtimit, lëre veten të lirë e nëse të bën të mblidhen lotët në grykë, mos ki frikë t'i bindesh atyre. Askush nuk do t'a dijë se sa të fortë të bën ai moment, askush nuk do të shohë në buzëqeshjen e të nesërmes, trishtimin tënd të djeshëm, sepse ti ke kaluar një urë, është ritmi i zemrës që sapo ka pranuar se ti je një njeri plot ndjesi.

Është një stuhi për shpirtin dhe ajri bëhet më i freskët, mendimet janë të rrëshkitura ndër faqe dhe faji ka rënë përtokë, lotët sapo të kanë sjellë ndryshimin, si një shi vere, kanë pastruar dhimbjen. Lotëve nuk i druhem më, nuk është turp të ndjesh. Kam frikë vetëm prej gjërave të vogla që lehtësisht flladi i rrëmben, momenteve që shuhen, kujtimeve që zhduken, njerëzve që ikin! Unë jam yjet netëve, më gjen në dëshira të pashuara dhe në ëndrra që presin të zgjohen, jam dielli pas shiut, sepse ndjesitë janë të tilla kurse shpirti është vetjak, mos ki frikë nga sytë e botës, nuk është turp të ndjesh.

Comments

Më thuaj dicka…

Më thuaj dicka që nuk di për ty, nga ato rrëfimet e vogla që të shpëtojnë në një bisedë të ngushtë. Nga ato mbrëmje ku në cepin e tavolinës rri heshtur cepi i mbetur i hënës dhe ti dergjesh në fjalë që kurrë më parë nuk i ke thënë. Me fytyrën që merr dritë e sytë që ndryshe shfaqen kur flasin për ndjesitë që vec ty të përkasin. Më thuaj si është të të duan e jo vetëm kaq, ma trego! Më trego si merr ngjyra fytyra ime kur të shoh, ma thuaj me fjalë si është kur të përqafoj e të lë shpirtin aty, cfarë ndizet tek ti e sa emocione ndjen. Më thuaj dicka që ende nuk ta njoh, fytyrën tënde pas një largimi, dëshirat që të lindin aty për aty në një moment të brishtë, si marrin formë tek ti gjithë format e shpërndara për ti dhënë jetë zemrës? Unë e di që të duash është njësoj si të flasësh për veten, ngushtësisht personale, se si të ta them, kur përqafoj veten, si të shpjegoj ndjesinë e lëkurës time? Duke të të dashur ty, mësova se qënkam egoiste. Duke mbrojtur ëndrrat e tua, lulëzova në pë...

…dikur ëndërroja!

Dhe ishin flluska të vogla që përhapeshin në ajër e gjenin rrugën të shpërthenin në diell. Unë vazhdoja të mbetesha njësoj, me dëshira për ty që i shkruaja me ngjyra në shpirt. Kur të mora në krahë momentin e parë, nuk e di a kishim qënë gjithmonë pjesë e njëra tjetrës apo kishim jetuar një jetë të ndarë e tani u ritakuam. Kam qarë për ty, sa shumë e ndjeva frymën tënde! Rrugë e gjatë udhëtimi ynë, që nga dëshira e deri në ëndrrat që merrnin jetë me ty, cdo ditë. As nuk e dija se sa besnike do ishim ndaj njëra tjetrës në betimin e heshtur për tu parë sy më sy e për të rënë në dashuri me shikim të parë. Ti e jetësuar për ti dhënë zë gjithë mendimeve që sa herë vinin si mysafirë gjenin një tryezë plot më ngjarje që trilloheshin bukur nga dëshira për të të patur. Ti erdhe në jetë dhe bashkë me ty morën jetë të gjithë frikërat e mia! U gjenda e papërgatitur, për lotët e tu, për kërkesat e tua, për netët e tua pa gjumë, për veten! Unë nuk isha gati të isha ajo që ti mendoje dhe këtë e...

Fuqia e Fjalës!

Fjalët janë të fuqishme. Pak gjëra duhen për të ndriçuar ose për të dëmtuar dhe fjala padiskutim është si një gjuajtje në shenjë për shumë situata dhe individë. Përpiquni të mos bëni gabime me fjalën, janë si një armë vdekjeprurëse. Luftërat kanë filluar me fjalë, prej fjalës e më pas prap prej tyre kanë përfunduar. Kam njohur njerëz të cilët janë të gatshëm të ndajnë ndjenjat e tyre më të brendshme, nevojat, frikën, shpresat dhe ëndrrat ... nëpërmjet fjalëve. Pa aftësinë për të vënë fjalët së bashku për të formuar mendimet tona, ne jemi të humbur. Mungesa e fjalëve mund të jenë shkatërruese. Shumë marrëdhënie janë humbur nga pamundësia e një partneri/e që kanë mungesë vullneti për të folur gjërat midis njëri-tjetrit, por zgjedhin rrugën e shkurtër, heshtjen. Më duket shumë interesant fakti se kur i bërtasim fjalët tona, ato kanë tendencën të humbasin fuqinë e tyre; pak ironike kur e konsideron se duke pëshpëritur ato nuk do të jenë aq në vëmëndje të...

Desantila

Search This Blog