Jo zemrën, as mëndjen, po shpirtin!

Më dhembin duart, kycet e duarve! I zgjas dhe tërheq filxhanin tim të kafes, më ngjan se 24 orë përbëjnë një jetë, sikur i kam jetuar orët me muaj. Ndonjëherë mendoj se duhet të kem jetuar shpirtërisht para se të ekzistoja fizikisht, jam e idesë së më rëndon më shumë jeta se vetja.

Ja kam hequr kafes gjithë atributet që ja veshim rëndom si justifikim, ajo nuk zgjidh asgjë, as gjumin nuk ta përze, cdo gjë ngrihet si iluzion në mendjen tonë. Jam veshur me atë që të gjithë e kemi të fortë, jo zemrën, se ajo thyhet, as mëndjen, se ajo ndryshon, po shpirtin, shpirti mbetet i tillë der në fund! Deri më sot, cdo gjë e bërë me shpirt, ka marrë jetë, ka atë fuqinë të na intimidojë po në rrjedhën e saj hyn në cdo cep të jetës. Sa të ndryshme e ka vizionin e shikimit, si ujë të kulluar ndjek udhën e saj, gurëve i shkon një mbi një, shpirti nuk ndalet kurrë!

Cuditërisht mëngjesi ashtu pak i ftohtë me zgjoi pa dilema, ndjeva duart pak të rënda po i shtrëngova më fort dhe u ngrita, nuk i bëra hapat melankolikë, nuk ndrrova rrugën as nuk hoqa dorë nga mirësjellja për të thënë me zemër, jam me ty, jam e fortë! Kupton me kohën se gjithë forma e të rriturit si proces vjen pikërisht nga ditë të tilla, koha është therëse kur nuk e kemi me bollëk, është mbytëse kur nuk na përgjigjet, koha është unë, është ti!

Më ka zbutur gërvishtjet ajo, më ka lënë edhe vetëm, por me shpirt, ja kam dalë.

Me mëndjen e kthjellët, sot përqafova ditën, e bindur se të fortë e të dobët në këtë jetë, nuk më bën një ditë as një moment, sa të kem një shpirt, nuk më duhen as kafet e mëngjesit për të hequr dilema, as zërat e huaj për të më turbulluar ujra, as duar për të më shtyrë, as ëndrra as gjurmë!

Kam jetuar shpirtërisht para se të vija në jetë fizikisht.

Sepse shpirti nuk vdes kurrë!

Comments

Më thuaj dicka…

Më thuaj dicka që nuk di për ty, nga ato rrëfimet e vogla që të shpëtojnë në një bisedë të ngushtë. Nga ato mbrëmje ku në cepin e tavolinës rri heshtur cepi i mbetur i hënës dhe ti dergjesh në fjalë që kurrë më parë nuk i ke thënë. Me fytyrën që merr dritë e sytë që ndryshe shfaqen kur flasin për ndjesitë që vec ty të përkasin. Më thuaj si është të të duan e jo vetëm kaq, ma trego! Më trego si merr ngjyra fytyra ime kur të shoh, ma thuaj me fjalë si është kur të përqafoj e të lë shpirtin aty, cfarë ndizet tek ti e sa emocione ndjen. Më thuaj dicka që ende nuk ta njoh, fytyrën tënde pas një largimi, dëshirat që të lindin aty për aty në një moment të brishtë, si marrin formë tek ti gjithë format e shpërndara për ti dhënë jetë zemrës? Unë e di që të duash është njësoj si të flasësh për veten, ngushtësisht personale, se si të ta them, kur përqafoj veten, si të shpjegoj ndjesinë e lëkurës time? Duke të të dashur ty, mësova se qënkam egoiste. Duke mbrojtur ëndrrat e tua, lulëzova në pë...

…dikur ëndërroja!

Dhe ishin flluska të vogla që përhapeshin në ajër e gjenin rrugën të shpërthenin në diell. Unë vazhdoja të mbetesha njësoj, me dëshira për ty që i shkruaja me ngjyra në shpirt. Kur të mora në krahë momentin e parë, nuk e di a kishim qënë gjithmonë pjesë e njëra tjetrës apo kishim jetuar një jetë të ndarë e tani u ritakuam. Kam qarë për ty, sa shumë e ndjeva frymën tënde! Rrugë e gjatë udhëtimi ynë, që nga dëshira e deri në ëndrrat që merrnin jetë me ty, cdo ditë. As nuk e dija se sa besnike do ishim ndaj njëra tjetrës në betimin e heshtur për tu parë sy më sy e për të rënë në dashuri me shikim të parë. Ti e jetësuar për ti dhënë zë gjithë mendimeve që sa herë vinin si mysafirë gjenin një tryezë plot më ngjarje që trilloheshin bukur nga dëshira për të të patur. Ti erdhe në jetë dhe bashkë me ty morën jetë të gjithë frikërat e mia! U gjenda e papërgatitur, për lotët e tu, për kërkesat e tua, për netët e tua pa gjumë, për veten! Unë nuk isha gati të isha ajo që ti mendoje dhe këtë e...

Fuqia e Fjalës!

Fjalët janë të fuqishme. Pak gjëra duhen për të ndriçuar ose për të dëmtuar dhe fjala padiskutim është si një gjuajtje në shenjë për shumë situata dhe individë. Përpiquni të mos bëni gabime me fjalën, janë si një armë vdekjeprurëse. Luftërat kanë filluar me fjalë, prej fjalës e më pas prap prej tyre kanë përfunduar. Kam njohur njerëz të cilët janë të gatshëm të ndajnë ndjenjat e tyre më të brendshme, nevojat, frikën, shpresat dhe ëndrrat ... nëpërmjet fjalëve. Pa aftësinë për të vënë fjalët së bashku për të formuar mendimet tona, ne jemi të humbur. Mungesa e fjalëve mund të jenë shkatërruese. Shumë marrëdhënie janë humbur nga pamundësia e një partneri/e që kanë mungesë vullneti për të folur gjërat midis njëri-tjetrit, por zgjedhin rrugën e shkurtër, heshtjen. Më duket shumë interesant fakti se kur i bërtasim fjalët tona, ato kanë tendencën të humbasin fuqinë e tyre; pak ironike kur e konsideron se duke pëshpëritur ato nuk do të jenë aq në vëmëndje të...

Desantila

Search This Blog