Skip to main content

Dje, u shkëmbyem në rrugë...

Me dorën futur në xhep shtrëngoja një 20 lekësh monedhë, në dorën tjetër timonin e makinës, kaq zotëroja për ti dhënë drejtim jetës, 20 lek dhe  një timon. As një gllënjkë kafe hidhur nuk e gjerbja dot për të mbledhur atë pak forcë mbetur shtigjeve të kockave në trup.
Rrëzimi im kishte mbërritur! Rrëzimi im u kthye në vendin që ishte i yti...

Rrënqethje e trupit më shtrëngoi në lot, më vinte si vagull zëri yt kur më kokën ulur pohove: po, kam njohur dikë tjetër, më vjen keq, unë thjesht… e dua!
Mbaj mënd vetëm dicka,  unë ika dhe ti nuk më kërkove kurrë më. Asnjë zë lutës nuk u dëgjua të bërtiste kur prej shtëpisë tonë, unë mbylla derën vetëm me rrobat e trupit, për të mos u kthyer më kurrë aty. As atë ditë e asnjë ditë tjetër...

Në pesë vitet e martesës asnjëherë nuk e kisha menduar se kështjella e zemrës do të shembej në këtë formë, unë asnjëherë nuk e kisha menduar se thyerja e zemrës qënka e tillë...Preka fundin... atë lloj fundi që as në mjerimin më të madh nuk e kish njohur njerëzimi, u drodh para sysh gjithckaja ime lënë peng në jetën e dikurshme.
Zotëroja një timon dhe një monedhe 20-lekëshe për t'i dhënë drejtim jetës!

Por jeta më drejtoi udhës time të re... Jeta më zgjati një dorë kur unë zvarritesha, kur unë nuk kisha as lot për të vajtuar një gjurmë të ndërtuar vetë, kur mendoja se kisha zemër e në zemër kisha gjithë botën! Jeta më tregoi se lumturia nuk zgjat përgjithmonë, se rrëzimi nga maja e saj më e lartë qënka therës, se pas cdo shembje të mureve dhe endjes së pakrye, gjendet një cati, jeta më dha diellin si cati!


Në hapat e parë të saj kuptova se ngritja më e madhe e njeriut është përpjekja për të bërë hapa të vegjël, ato endjet që në fillim ngjajnë si pavend e pa asnjë zgjidhje, dita ditës u bënë formëzimi i puzzle-it të jetës time! Kisha prekur fundin dhe e dija se cdo të thoshte të ngriheshe. Fundi u kthye në forcën time.

Dje u shkëmbyem në rrugë, ti mbaje në krah një vajzë të vogël, atë që unë nuk munda të ta jepja kurrë, një vajzë të vogël, nëna e së cilës ishte ajo të cilën ti dikur kishe njohur...
Unë shtyja karrocën e tim biri, atij që do kishte sytë e tu, atij që do të ishte i yti, babai i të cilit, është bashkëshorti im!

Derdha lot për të dy ne! Derdha lot që as vetë nuk e dija se cfarë shije kishin…
Jam e lumtur për ty. Nuk të urreva dot kurrë sa të mos gëzohem për ty, nuk të mallkova dot asnjëherë sa të mos shihja dot në sy! Jetojmë ëndrrat që dikur i thurëm bashkë, jetojmë jetë që nuk janë më të njëjta. Unë preka fundin, rrëzimi im u bë forca ime më e madhe. Ti ishe mësimi më i fortë që universi më dha...


Në duar shtrëngoja karrocën e tim biri dhe në portofol kisha foton e familjes time të re, kaq zotëroja për t'i dhënë drejtim jetës...

Comments

Post a Comment

Popular posts from this blog

Më thuaj dicka…

Më thuaj dicka që nuk di për ty, nga ato rrëfimet e vogla që të shpëtojnë në një bisedë të ngushtë. Nga ato mbrëmje ku në cepin e tavolinës rri heshtur cepi i mbetur i hënës dhe ti dergjesh në fjalë që kurrë më parë nuk i ke thënë. Me fytyrën që merr dritë e sytë që ndryshe shfaqen kur flasin për ndjesitë që vec ty të përkasin. Më thuaj si është të të duan e jo vetëm kaq, ma trego! Më trego si merr ngjyra fytyra ime kur të shoh, ma thuaj me fjalë si është kur të përqafoj e të lë shpirtin aty, cfarë ndizet tek ti e sa emocione ndjen. Më thuaj dicka që ende nuk ta njoh, fytyrën tënde pas një largimi, dëshirat që të lindin aty për aty në një moment të brishtë, si marrin formë tek ti gjithë format e shpërndara për ti dhënë jetë zemrës? Unë e di që të duash është njësoj si të flasësh për veten, ngushtësisht personale, se si të ta them, kur përqafoj veten, si të shpjegoj ndjesinë e lëkurës time? Duke të të dashur ty, mësova se qënkam egoiste. Duke mbrojtur ëndrrat e tua, lulëzova në pë...
Post a Comment
Read more

…dikur ëndërroja!

Dhe ishin flluska të vogla që përhapeshin në ajër e gjenin rrugën të shpërthenin në diell. Unë vazhdoja të mbetesha njësoj, me dëshira për ty që i shkruaja me ngjyra në shpirt. Kur të mora në krahë momentin e parë, nuk e di a kishim qënë gjithmonë pjesë e njëra tjetrës apo kishim jetuar një jetë të ndarë e tani u ritakuam. Kam qarë për ty, sa shumë e ndjeva frymën tënde! Rrugë e gjatë udhëtimi ynë, që nga dëshira e deri në ëndrrat që merrnin jetë me ty, cdo ditë. As nuk e dija se sa besnike do ishim ndaj njëra tjetrës në betimin e heshtur për tu parë sy më sy e për të rënë në dashuri me shikim të parë. Ti e jetësuar për ti dhënë zë gjithë mendimeve që sa herë vinin si mysafirë gjenin një tryezë plot më ngjarje që trilloheshin bukur nga dëshira për të të patur. Ti erdhe në jetë dhe bashkë me ty morën jetë të gjithë frikërat e mia! U gjenda e papërgatitur, për lotët e tu, për kërkesat e tua, për netët e tua pa gjumë, për veten! Unë nuk isha gati të isha ajo që ti mendoje dhe këtë e...
Post a Comment
Read more

Fuqia e Fjalës!

Fjalët janë të fuqishme. Pak gjëra duhen për  të ndriçuar ose për të dëmtuar dhe fjala padiskutim është si një gjuajtje në shenjë për shumë situata dhe individë. Përpiquni të mos bëni gabime me fjalën, janë si një armë vdekjeprurëse. Luftërat kanë filluar me fjalë, prej fjalës e më pas prap prej tyre kanë përfunduar. Kam njohur  njerëz të cilët janë të gatshëm të ndajnë ndjenjat e tyre më të brendshme, nevojat, frikën, shpresat dhe ëndrrat ... nëpërmjet fjalëve. Pa aftësinë për të vënë fjalët së bashku për të formuar mendimet tona, ne jemi të humbur. Mungesa e fjalëve mund të jenë shkatërruese. Shumë marrëdhënie janë humbur nga pamundësia e një partneri/e që kanë mungesë vullneti për të folur gjërat midis njëri-tjetrit, por zgjedhin rrugën e shkurtër, heshtjen. Më duket shumë interesant fakti se  kur i bërtasim fjalët tona, ato kanë tendencën të humbasin fuqinë e tyre; pak ironike kur e konsideron se duke pëshpëritur ato nuk do të jenë aq në vëmëndje të...
Post a Comment
Read more