T'i dua pak nga pak të fshehtat!

Dua të mos njoh shumë prej teje e të me shuhet njëherësh kurioziteti...

Dua të mos jem një rutinë e vagullt që endem ashtu kotazi në mendjen tënde...

Dua të të jem larg e në kthimin tënd të mos përbëj asgjë të jashtëzakonshme!

Të voglat e vërteta janë krejt ashtu të përthithshme për gjithë cfarë përbën një histori si kjo. Janë si një asfalt i heshtur me vetëm dy kalimtarë, janë si zhurma e lehtë që lëmë pas...

Do të nisesha menjëhere në rrugë të panjohura, me ty le të bënte dimër, do të njihja edhe ashtu, në brymin e ftohjes, në ethe të frymës, do të nisesha udhëve të reja, pa mburojën e fjalës "përgjithmonë", nuk na duhen premtimet, duhemi vetem unë edhe ti.

Mjafton kaq pak në libër të jetës për të njohur më tej edhe veten në ty, mjafton, sinqerisht, disa gjëra le të mbeten pa thënë, ka ditë të jetës ku gjithë të voglat shuhen e në pëllëmbë të cdo ndodhie mbetemi vec unë edhe ti. Mbamë larg të fshehtave të tua, ruaji e duaji brenda vetes tënde, unë mund të ti dëmtoj. Vetes nuk ja dua brengat e aspak ty në të, ti le të mbetesh i paprekur në pluhurin që lënë rrënojat e zemrave të thyera.

Më vesh me një shije të ëmbël edhe pas cdo "mirupafshim", ikim krejt te qetë kundrejt njëri tjetrit pa e ditur nëse do të shihemi nesër a jo, njësoj bën ngrohtë në shpirt edhe duke qeshur me të tjerë që nuk janë une edhe ti. Dehem dhe jam e clirët! Me ty nuk ka asnjë prangë zemre qe më mban lidhur. Me ty shuhen gjithë shkëlqimet e rrugëve dhe prap bën dritë...

Mbamë larg, vetëm duam afër! T’i dua pak nga pak të fshehtat, ti i vesh, i zotëron, si të jenë dicka e zakonshme, si tymi që lëshon një cigare që shpirtit ja shfryn brengat. Është e cuditshme që më tërheqin aq fort misteret e tua…

Të dielave të ngrohta, fjalëve të pathëna do ti vesh edhe rreze të tjera, do të rrotullohet bota rreth nesh, do të bëj prap dimër dhe festa të tjera do të kalojnë një pas një, edhe në ditët kur me kast do të përpiqem të mos të të mendoj, ti do vish përsëri, i heshtur, me gjithë të fshehtat e misteret që t’i dua, me një puthje të re me shije të vjetër…

Comments

Më thuaj dicka…

Më thuaj dicka që nuk di për ty, nga ato rrëfimet e vogla që të shpëtojnë në një bisedë të ngushtë. Nga ato mbrëmje ku në cepin e tavolinës rri heshtur cepi i mbetur i hënës dhe ti dergjesh në fjalë që kurrë më parë nuk i ke thënë. Me fytyrën që merr dritë e sytë që ndryshe shfaqen kur flasin për ndjesitë që vec ty të përkasin. Më thuaj si është të të duan e jo vetëm kaq, ma trego! Më trego si merr ngjyra fytyra ime kur të shoh, ma thuaj me fjalë si është kur të përqafoj e të lë shpirtin aty, cfarë ndizet tek ti e sa emocione ndjen. Më thuaj dicka që ende nuk ta njoh, fytyrën tënde pas një largimi, dëshirat që të lindin aty për aty në një moment të brishtë, si marrin formë tek ti gjithë format e shpërndara për ti dhënë jetë zemrës? Unë e di që të duash është njësoj si të flasësh për veten, ngushtësisht personale, se si të ta them, kur përqafoj veten, si të shpjegoj ndjesinë e lëkurës time? Duke të të dashur ty, mësova se qënkam egoiste. Duke mbrojtur ëndrrat e tua, lulëzova në pë...

…dikur ëndërroja!

Dhe ishin flluska të vogla që përhapeshin në ajër e gjenin rrugën të shpërthenin në diell. Unë vazhdoja të mbetesha njësoj, me dëshira për ty që i shkruaja me ngjyra në shpirt. Kur të mora në krahë momentin e parë, nuk e di a kishim qënë gjithmonë pjesë e njëra tjetrës apo kishim jetuar një jetë të ndarë e tani u ritakuam. Kam qarë për ty, sa shumë e ndjeva frymën tënde! Rrugë e gjatë udhëtimi ynë, që nga dëshira e deri në ëndrrat që merrnin jetë me ty, cdo ditë. As nuk e dija se sa besnike do ishim ndaj njëra tjetrës në betimin e heshtur për tu parë sy më sy e për të rënë në dashuri me shikim të parë. Ti e jetësuar për ti dhënë zë gjithë mendimeve që sa herë vinin si mysafirë gjenin një tryezë plot më ngjarje që trilloheshin bukur nga dëshira për të të patur. Ti erdhe në jetë dhe bashkë me ty morën jetë të gjithë frikërat e mia! U gjenda e papërgatitur, për lotët e tu, për kërkesat e tua, për netët e tua pa gjumë, për veten! Unë nuk isha gati të isha ajo që ti mendoje dhe këtë e...

Fuqia e Fjalës!

Fjalët janë të fuqishme. Pak gjëra duhen për të ndriçuar ose për të dëmtuar dhe fjala padiskutim është si një gjuajtje në shenjë për shumë situata dhe individë. Përpiquni të mos bëni gabime me fjalën, janë si një armë vdekjeprurëse. Luftërat kanë filluar me fjalë, prej fjalës e më pas prap prej tyre kanë përfunduar. Kam njohur njerëz të cilët janë të gatshëm të ndajnë ndjenjat e tyre më të brendshme, nevojat, frikën, shpresat dhe ëndrrat ... nëpërmjet fjalëve. Pa aftësinë për të vënë fjalët së bashku për të formuar mendimet tona, ne jemi të humbur. Mungesa e fjalëve mund të jenë shkatërruese. Shumë marrëdhënie janë humbur nga pamundësia e një partneri/e që kanë mungesë vullneti për të folur gjërat midis njëri-tjetrit, por zgjedhin rrugën e shkurtër, heshtjen. Më duket shumë interesant fakti se kur i bërtasim fjalët tona, ato kanë tendencën të humbasin fuqinë e tyre; pak ironike kur e konsideron se duke pëshpëritur ato nuk do të jenë aq në vëmëndje të...

Desantila

Search This Blog