Në një zemër si e jotja, si e imja, të lëna përgjysëm!

Do kisha jetuar qindra herë e njësoj do të lindte cdo dite e re, në cdo mëngjes do të bënte diell e në cdo mbrëmje do të këndohej muzikë me kitarë, do të binin ëndrrat mbi dërrasë e zhurmë e tyre do të zgjonte edhe njëherë flakë...

Do të gjej prap, do të gjej edhe njëherë rrugën për te ardhur në përqafimin tënd!

Nuk jetoj dot me mëndjen lënë peng gjetkë, me mëndjen varur në ty, jam e dobët përpara kujtimit që më vesh në gëzim e trishtim njëherësh...

U mësova të isha e lumtur e s'mund të shkelja dhe njëherë në atë botë ku ti nuk ishe. Të ndërtuar përpara sysh kisha ende skeletin e një shtëpize që dita ditës formësohet e bëhet e jetueshme, nën atë cati ku nuk rreshtëm për asnjë moment së njohuri njëri-tjetrin. Në atë përqafim ku bota përreth merrte fund, në një shikim ku vetëm unë edhe ti ishim të gjallë. Kam mall të shoh veten të lumtur të pasqyruar tek ti...

Mbrëmë më erdhe prap në ëndërr! Ngaqë të mendoj ose ose ngaqë nuk të kam heq prej mëndjes asnjëherë, ose më këq akoma, nëse përpiqem të të harroj ti vjen drejt e patrokitur me atë forcë buzëqeshjeje që për atë cast më rikthen edhe njëherë në herën e parë që u takuam. Ti m'a ktheve përmbys gjithë mburojën e vendosur atëherë. E megjithatë, fytyra dhe shpirti nisën rrugë të ndryshme, të ndara nga njëra tjetra, luftë bënin brenda meje.

Nuk e di me cfarë monedhe vlerësohet kujtimi por më ngjan se unë ende paguaj për ato ditë të shkuara... Zemrën e mbaj hapur dhe vetëm nxjerr prej saj, të palodhurat duar që nuk kursyen asnjë grimë shpirti për të blerë cdo ditë një copë dije, nga ato që në cdo herë që u kthehesh, të ngjajnë të vyera dhe i mbledh në një sunduk me celës.

Ndonjëherë luaj monolog me veten e pyes se cila pjesë e jotja ka mbetur e pandryshuar që unë ende vazhdoj ta mbështjell fort pas vetes. Shumë shpesh arsyeja më thotë se ti dhe unë jemi qellimisht këtu, në ecje të ndryshme, që një ditë vështrimi, zëri dhe ecja jote të bëhet bashkë me të miat në kryqëzime të vogla. Po ku është kufiri? Se u bë kohë që vetëm endemi...

Kur përmendesh ti, në trup ndjej një kthim të vogël në parajsë, si gjendje fluide, e lëvizshme brenda rrëmujës së trurit. Më bëhet se paqja ndërmjet fytyrës dhe shpirtit është në kërkim për të rifituar prap ty...Të ndara nga njëra-tjetra dikur bënin luftë, në buzëqeshjen tënde ka ende hije të fjalëve të mbetura pathënë, po në atë shikim pohon: "Unë e di se c'ëndrra ke parë e c'mendime ke pasur, erdha dhe njëherë pa trokitur..."

Comments

Më thuaj dicka…

Më thuaj dicka që nuk di për ty, nga ato rrëfimet e vogla që të shpëtojnë në një bisedë të ngushtë. Nga ato mbrëmje ku në cepin e tavolinës rri heshtur cepi i mbetur i hënës dhe ti dergjesh në fjalë që kurrë më parë nuk i ke thënë. Me fytyrën që merr dritë e sytë që ndryshe shfaqen kur flasin për ndjesitë që vec ty të përkasin. Më thuaj si është të të duan e jo vetëm kaq, ma trego! Më trego si merr ngjyra fytyra ime kur të shoh, ma thuaj me fjalë si është kur të përqafoj e të lë shpirtin aty, cfarë ndizet tek ti e sa emocione ndjen. Më thuaj dicka që ende nuk ta njoh, fytyrën tënde pas një largimi, dëshirat që të lindin aty për aty në një moment të brishtë, si marrin formë tek ti gjithë format e shpërndara për ti dhënë jetë zemrës? Unë e di që të duash është njësoj si të flasësh për veten, ngushtësisht personale, se si të ta them, kur përqafoj veten, si të shpjegoj ndjesinë e lëkurës time? Duke të të dashur ty, mësova se qënkam egoiste. Duke mbrojtur ëndrrat e tua, lulëzova në pë...

…dikur ëndërroja!

Dhe ishin flluska të vogla që përhapeshin në ajër e gjenin rrugën të shpërthenin në diell. Unë vazhdoja të mbetesha njësoj, me dëshira për ty që i shkruaja me ngjyra në shpirt. Kur të mora në krahë momentin e parë, nuk e di a kishim qënë gjithmonë pjesë e njëra tjetrës apo kishim jetuar një jetë të ndarë e tani u ritakuam. Kam qarë për ty, sa shumë e ndjeva frymën tënde! Rrugë e gjatë udhëtimi ynë, që nga dëshira e deri në ëndrrat që merrnin jetë me ty, cdo ditë. As nuk e dija se sa besnike do ishim ndaj njëra tjetrës në betimin e heshtur për tu parë sy më sy e për të rënë në dashuri me shikim të parë. Ti e jetësuar për ti dhënë zë gjithë mendimeve që sa herë vinin si mysafirë gjenin një tryezë plot më ngjarje që trilloheshin bukur nga dëshira për të të patur. Ti erdhe në jetë dhe bashkë me ty morën jetë të gjithë frikërat e mia! U gjenda e papërgatitur, për lotët e tu, për kërkesat e tua, për netët e tua pa gjumë, për veten! Unë nuk isha gati të isha ajo që ti mendoje dhe këtë e...

Fuqia e Fjalës!

Fjalët janë të fuqishme. Pak gjëra duhen për të ndriçuar ose për të dëmtuar dhe fjala padiskutim është si një gjuajtje në shenjë për shumë situata dhe individë. Përpiquni të mos bëni gabime me fjalën, janë si një armë vdekjeprurëse. Luftërat kanë filluar me fjalë, prej fjalës e më pas prap prej tyre kanë përfunduar. Kam njohur njerëz të cilët janë të gatshëm të ndajnë ndjenjat e tyre më të brendshme, nevojat, frikën, shpresat dhe ëndrrat ... nëpërmjet fjalëve. Pa aftësinë për të vënë fjalët së bashku për të formuar mendimet tona, ne jemi të humbur. Mungesa e fjalëve mund të jenë shkatërruese. Shumë marrëdhënie janë humbur nga pamundësia e një partneri/e që kanë mungesë vullneti për të folur gjërat midis njëri-tjetrit, por zgjedhin rrugën e shkurtër, heshtjen. Më duket shumë interesant fakti se kur i bërtasim fjalët tona, ato kanë tendencën të humbasin fuqinë e tyre; pak ironike kur e konsideron se duke pëshpëritur ato nuk do të jenë aq në vëmëndje të...

Desantila

Search This Blog