Njëmijë e një nyje të dhimbshme!

Më ka dërrmuar kjo histori, më kap si fëmijë që tërheq nënën prej këmbe me ngulmimin për pak vëmëndje! Bie në mendime, më ngjajnë aq të buta si jastëk ku përnatë vë kryet!

Heshtja fitoi, më mundi në këtë raund dhe e lashë të hapur mbi tavolinë zemërimin që më mbante shpirti. Sa e sa herë i kisha përsëritur vetes se trishtimi është i keq kur shfaqet në publik, është armik i imi... Fillova të mendohesha përsëri, ndonëse e shqetësuar nuk e sulmova më veten si fajtore, fundja ishe ti që zotëroje aftësinë t'i ktheje gabimet në mister! Se si ma gërryjnë kraharorin ato pikëpyetje vetëm unë e di...

Nuk bëra më asnjë shenjë për t'u dhënë kënaqësi syve të atyre që më rrethonin, se ende në sipërfaqe nuk kishte dalë e vërteta jote e përbërë nga njëmijë e një nyje të dhimbshme që m'a kishin këputur mëndjen! Tek unë, ende jetonin të gjitha thurjet e një kohe të lumtur.

U ngrita prej aty e ndesha shikimin në ty, nuk fola, mbyta në det dhe njëherë vërshimin që nuk trembej ta digjte cdo fjalë... M'u rikthyen në fragment sekondi gjithë ditët kur nuk njiheshim, paskam qënë e lumtur, ashtu krejt pa e ditur.

Lëshomë! Kumboi fjala ime si një abazhur shkëputur prej tavani e në tokë...

Lëshomë, sepse nuk më mban më shpirti, jam e lodhur e do të shkoj të pushoj në oazin që britma si të tuat nuk ka! Përtokë u shpërndanë copëza thërrmijash prej xhami, kaploi heshtja e diku vec habi u dëgjua si një klithmë frike. Ti nuk je më vendi im i preferuar, ti u tjetërsove në burgun tim! Me gishtërinj kapa fort bishtin e fustanit, ai u gris...

Si mbi xhama shkela edhe njëherë mbi plagë të miat. Ti më dhemb ende...nuk po të lë të shërohesh duke të të risjellë cdo ditë në mëndje. Ti je prap ditët e fundit në kalendar...

Comments

Më thuaj dicka…

Më thuaj dicka që nuk di për ty, nga ato rrëfimet e vogla që të shpëtojnë në një bisedë të ngushtë. Nga ato mbrëmje ku në cepin e tavolinës rri heshtur cepi i mbetur i hënës dhe ti dergjesh në fjalë që kurrë më parë nuk i ke thënë. Me fytyrën që merr dritë e sytë që ndryshe shfaqen kur flasin për ndjesitë që vec ty të përkasin. Më thuaj si është të të duan e jo vetëm kaq, ma trego! Më trego si merr ngjyra fytyra ime kur të shoh, ma thuaj me fjalë si është kur të përqafoj e të lë shpirtin aty, cfarë ndizet tek ti e sa emocione ndjen. Më thuaj dicka që ende nuk ta njoh, fytyrën tënde pas një largimi, dëshirat që të lindin aty për aty në një moment të brishtë, si marrin formë tek ti gjithë format e shpërndara për ti dhënë jetë zemrës? Unë e di që të duash është njësoj si të flasësh për veten, ngushtësisht personale, se si të ta them, kur përqafoj veten, si të shpjegoj ndjesinë e lëkurës time? Duke të të dashur ty, mësova se qënkam egoiste. Duke mbrojtur ëndrrat e tua, lulëzova në pë...

…dikur ëndërroja!

Dhe ishin flluska të vogla që përhapeshin në ajër e gjenin rrugën të shpërthenin në diell. Unë vazhdoja të mbetesha njësoj, me dëshira për ty që i shkruaja me ngjyra në shpirt. Kur të mora në krahë momentin e parë, nuk e di a kishim qënë gjithmonë pjesë e njëra tjetrës apo kishim jetuar një jetë të ndarë e tani u ritakuam. Kam qarë për ty, sa shumë e ndjeva frymën tënde! Rrugë e gjatë udhëtimi ynë, që nga dëshira e deri në ëndrrat që merrnin jetë me ty, cdo ditë. As nuk e dija se sa besnike do ishim ndaj njëra tjetrës në betimin e heshtur për tu parë sy më sy e për të rënë në dashuri me shikim të parë. Ti e jetësuar për ti dhënë zë gjithë mendimeve që sa herë vinin si mysafirë gjenin një tryezë plot më ngjarje që trilloheshin bukur nga dëshira për të të patur. Ti erdhe në jetë dhe bashkë me ty morën jetë të gjithë frikërat e mia! U gjenda e papërgatitur, për lotët e tu, për kërkesat e tua, për netët e tua pa gjumë, për veten! Unë nuk isha gati të isha ajo që ti mendoje dhe këtë e...

Fuqia e Fjalës!

Fjalët janë të fuqishme. Pak gjëra duhen për të ndriçuar ose për të dëmtuar dhe fjala padiskutim është si një gjuajtje në shenjë për shumë situata dhe individë. Përpiquni të mos bëni gabime me fjalën, janë si një armë vdekjeprurëse. Luftërat kanë filluar me fjalë, prej fjalës e më pas prap prej tyre kanë përfunduar. Kam njohur njerëz të cilët janë të gatshëm të ndajnë ndjenjat e tyre më të brendshme, nevojat, frikën, shpresat dhe ëndrrat ... nëpërmjet fjalëve. Pa aftësinë për të vënë fjalët së bashku për të formuar mendimet tona, ne jemi të humbur. Mungesa e fjalëve mund të jenë shkatërruese. Shumë marrëdhënie janë humbur nga pamundësia e një partneri/e që kanë mungesë vullneti për të folur gjërat midis njëri-tjetrit, por zgjedhin rrugën e shkurtër, heshtjen. Më duket shumë interesant fakti se kur i bërtasim fjalët tona, ato kanë tendencën të humbasin fuqinë e tyre; pak ironike kur e konsideron se duke pëshpëritur ato nuk do të jenë aq në vëmëndje të...

Desantila

Search This Blog