Skip to main content

Je e bekuar, je femër!

Ishte një vajzë në cepin e rrugës tjetër, veshur thjeshtë, nxitonte me frymën që lëshonte avull dhe këpucët e sheshta që as zhurmë nuk lëshonin, ishte një vajzë e thjeshtë, me siguri një bijë, ende jo një bashkëshorte, ndoshta e dashura e zemrës së dikujt! Nxitonte... në mëngjes herët!

Ishte një zonjë që lëshonte siguri në hapa jo të shpejtë, palltoja e zezë dhe shalli lidhur mbi të, jepnin siluetën e një force të butë si femra e plotësuar dhe e qetë! Me siguri bashkëshorte, nënë, madje mund të mendosh se ishte edhe gjyshe e re... Lëshontë qeliza lumturie në ajër!

Ishte një femër!Femër, në ecje, shikim, veshje. Ishte një femër me trokitjen e takës mbi trotuar që zhurmonte edhe veshin më të shurdhët, në krah mbante gjithë cantën me vlerat që ja njihte vetes më së miri. Në kurorë i ndizej krenaria. Ishte një femër tek të 30-tat, një kornizë ndjellëse e një njeriu të plotësuar...

Ishte një vajzë, ngazëllehej në të qeshura, më ngjante se ajo nuk ndjente ftohtë, se shkëndija të nxehti e rrethonin. Në ajër mbizotëronte një energji pozitive e pashoq. E veshur në të kuqe, nxitonte...Mëngjes herët!

Ishte një zonjë! Po po, zonjë flokë-shkurtër e krehur si një tipike ruse bjonde. Shtrëngonte përdore një princeshë të vogël ledhatare, me siguri mbesa! Në ecjen e tyre ngjashmëria ishte në harmoni të plotë. Koketat ma gëzuan rrugën, shiheshin sy më sy, nxitonin edhe ato!

Ishte një nënë në rrugën e ftohtë, ulur në cepin e saj, e lodhur në shpirt, akoma më e lodhur në cdo rrudhë fytyre, mbështjellë e vetëm me sytë lëna hapur, ofrohej të të shiste lule... Pa u afruar ti, nxitonte të shiste prej largu. Në mëngjes herët!

Ishte një femër, veshur në përparës e bardhe, në duar shtrëngonte një fshesë të vjetër, largonte prej trotuari cdo gjethe rënë prej peme! Ishte femër, diku tek te 50-tat, nxitonte... I dukej në veprime ankthi për të mbaruar sa më shpejt!

Ishte një grua, ulur në tryezën e një zyre! Kostumi i saj i zi dhe elokuenca në të folur e bënin jashtëzakonisht tërheqëse. Siguria që kishte veshur e bënte të nxitonte për të arritur objektiva të reja... Nxitonte, për në faza të tjera!


Ishte një femër, në maternitet, lot gëzimi rridhnin ndër faqet e saj, e lumtur... Nxitonte të mbështillte në krah vajzën e sapo sjellë në jetë... Nxitonte t'i shquante bijës:
Je femër, je e bekuar! Nxito shpirt, hapi sytë, njih botën, duaj të bukurën, dëgjo zemër, merr nga muzika cdo tingull që të bën shpirtin të të mbështillet me dashuri, merr nga cdo stinë ngjyrat që e bëjnë të vecantë, duaj zemra ime, duaji njerëzit, duaje diellin, qiellin e me sytë lart falenderoje zotin!

Zemër e imja, shpirt prej shpirti, asnjëherë mos hiq dorë nga gjërat që ti do të duash, ëndrrat janë të gjitha në dorën tënde, mjafton që të mos i mbash mbledhur, por si krahë-flutura t’i lëshosh duar hapur në ajrin e jetës tënde!
Nxito bijë, je femër! Nxito shpirt të mësosh, mos ndalo kurrë, jeta është një leksion pambarim, mbushe shpirtin cdo ditë me gjëra të reja, udhëto, nuk ka dije më të bukur për të paguar njohurinë, në cdo qytet vizito muzetë dhe prek të vecantën e cdo vendi që shkel! Nxito të njohësh veten, ti je thesari më i cmuar i fundit të një deti. Duaj bijë, prej dashurisë erdhe në jetë ti!


Comments

Post a Comment

Popular posts from this blog

Më thuaj dicka…

Më thuaj dicka që nuk di për ty, nga ato rrëfimet e vogla që të shpëtojnë në një bisedë të ngushtë. Nga ato mbrëmje ku në cepin e tavolinës rri heshtur cepi i mbetur i hënës dhe ti dergjesh në fjalë që kurrë më parë nuk i ke thënë. Me fytyrën që merr dritë e sytë që ndryshe shfaqen kur flasin për ndjesitë që vec ty të përkasin. Më thuaj si është të të duan e jo vetëm kaq, ma trego! Më trego si merr ngjyra fytyra ime kur të shoh, ma thuaj me fjalë si është kur të përqafoj e të lë shpirtin aty, cfarë ndizet tek ti e sa emocione ndjen. Më thuaj dicka që ende nuk ta njoh, fytyrën tënde pas një largimi, dëshirat që të lindin aty për aty në një moment të brishtë, si marrin formë tek ti gjithë format e shpërndara për ti dhënë jetë zemrës? Unë e di që të duash është njësoj si të flasësh për veten, ngushtësisht personale, se si të ta them, kur përqafoj veten, si të shpjegoj ndjesinë e lëkurës time? Duke të të dashur ty, mësova se qënkam egoiste. Duke mbrojtur ëndrrat e tua, lulëzova në pë...
Post a Comment
Read more

…dikur ëndërroja!

Dhe ishin flluska të vogla që përhapeshin në ajër e gjenin rrugën të shpërthenin në diell. Unë vazhdoja të mbetesha njësoj, me dëshira për ty që i shkruaja me ngjyra në shpirt. Kur të mora në krahë momentin e parë, nuk e di a kishim qënë gjithmonë pjesë e njëra tjetrës apo kishim jetuar një jetë të ndarë e tani u ritakuam. Kam qarë për ty, sa shumë e ndjeva frymën tënde! Rrugë e gjatë udhëtimi ynë, që nga dëshira e deri në ëndrrat që merrnin jetë me ty, cdo ditë. As nuk e dija se sa besnike do ishim ndaj njëra tjetrës në betimin e heshtur për tu parë sy më sy e për të rënë në dashuri me shikim të parë. Ti e jetësuar për ti dhënë zë gjithë mendimeve që sa herë vinin si mysafirë gjenin një tryezë plot më ngjarje që trilloheshin bukur nga dëshira për të të patur. Ti erdhe në jetë dhe bashkë me ty morën jetë të gjithë frikërat e mia! U gjenda e papërgatitur, për lotët e tu, për kërkesat e tua, për netët e tua pa gjumë, për veten! Unë nuk isha gati të isha ajo që ti mendoje dhe këtë e...
Post a Comment
Read more

Fuqia e Fjalës!

Fjalët janë të fuqishme. Pak gjëra duhen për  të ndriçuar ose për të dëmtuar dhe fjala padiskutim është si një gjuajtje në shenjë për shumë situata dhe individë. Përpiquni të mos bëni gabime me fjalën, janë si një armë vdekjeprurëse. Luftërat kanë filluar me fjalë, prej fjalës e më pas prap prej tyre kanë përfunduar. Kam njohur  njerëz të cilët janë të gatshëm të ndajnë ndjenjat e tyre më të brendshme, nevojat, frikën, shpresat dhe ëndrrat ... nëpërmjet fjalëve. Pa aftësinë për të vënë fjalët së bashku për të formuar mendimet tona, ne jemi të humbur. Mungesa e fjalëve mund të jenë shkatërruese. Shumë marrëdhënie janë humbur nga pamundësia e një partneri/e që kanë mungesë vullneti për të folur gjërat midis njëri-tjetrit, por zgjedhin rrugën e shkurtër, heshtjen. Më duket shumë interesant fakti se  kur i bërtasim fjalët tona, ato kanë tendencën të humbasin fuqinë e tyre; pak ironike kur e konsideron se duke pëshpëritur ato nuk do të jenë aq në vëmëndje të...
Post a Comment
Read more