Në dimrin tim bën ende verë!

Gjatë kam menduar se mund të lexoja deri diku shpirtrat e njerëzve që më rrethojnë, po ja që paskam gabuar. Njeriu bart brenda vetes gjithë misteret e botës, po ku për dreq fiks këto thesare gjejnë të fshihen në thellësinë e njerëzve të mi.

Akullnajat dhe masat e ngurta të ftohtit i kam pasur frikë gjithnjë, njësoj më ka ndodhur edhe me njerëzit, atyre që kurrë nuk u qesh buza, i kam ikur me heshtjen olimpike të një zonjushe nordike bjonde...

Ja kam frikën njerëzve pa emocione, atyre hijeve dykëmbëshe që ekzistojnë dhe kaq, dhe për kaq pak bëjnë dëm... Atyre që në sy u flet e ulëret zilia, atyre të ligëve, të vegjëlve, që më mbledhin në grykë edhe ditën më të mirë!

Sa kushton t'u clirosh ju? Sa ditë me diell ju duhen për të shkrirë zemrën, sa zemra duhet të thyeni për të ndalur krisjen e fytyrës? Edhe sa herë të tjera me shpirtin tënd karbon do të ngjyesh gishta njerëzish, më thuaj a të vjen keq për veten?

Thellë ndjej ndonjëherë se jam e keqe, se ju gjykoj, e në fakt shumë herë kam tentuar të zbus të egrën që fle brenda jush po nuk kam mundur kurrë, me hijen e një njeriu të drunjtë nuk kam guxuar kurrë të ulem përballë një filxhani caji e të qesh prej shpirti. Ju m’a trembni orën, jam frikacake, po po, e denjë për ta thënë gojë-plot, të ligës i tutem fort!

Unë nuk kam guxuar kurrë të jem tjetërkush, e dua të vërtetën duke nisur nga mendimi më bazik e deri tek të idhtat që shumëkush nuk do të donte t’i dëgjonte, kam ulur kokën e jam larguar në momente kur vërtet është dashur t’a bëj, jam tretur shpirtërisht kur kam njohur zemra boshe, jam bërë fobike ndaj syve që nuk flasin asnjë gërmë, kam përjetuar ndjesi që i urrej, të jesh tepër…

Të duash është tepër në një botë si e jotja, në timen vlen ende mishërimi i të vjetrës në botën e këtushme, këtë të sotmen, që një njeriu të ngurtë e të ftohtë si ti, nuk ja bart dot zemra…

Më fal, por, qënkam gabuar, në këtë dimrin tim bën ende verë…

Comments

Më thuaj dicka…

Më thuaj dicka që nuk di për ty, nga ato rrëfimet e vogla që të shpëtojnë në një bisedë të ngushtë. Nga ato mbrëmje ku në cepin e tavolinës rri heshtur cepi i mbetur i hënës dhe ti dergjesh në fjalë që kurrë më parë nuk i ke thënë. Me fytyrën që merr dritë e sytë që ndryshe shfaqen kur flasin për ndjesitë që vec ty të përkasin. Më thuaj si është të të duan e jo vetëm kaq, ma trego! Më trego si merr ngjyra fytyra ime kur të shoh, ma thuaj me fjalë si është kur të përqafoj e të lë shpirtin aty, cfarë ndizet tek ti e sa emocione ndjen. Më thuaj dicka që ende nuk ta njoh, fytyrën tënde pas një largimi, dëshirat që të lindin aty për aty në një moment të brishtë, si marrin formë tek ti gjithë format e shpërndara për ti dhënë jetë zemrës? Unë e di që të duash është njësoj si të flasësh për veten, ngushtësisht personale, se si të ta them, kur përqafoj veten, si të shpjegoj ndjesinë e lëkurës time? Duke të të dashur ty, mësova se qënkam egoiste. Duke mbrojtur ëndrrat e tua, lulëzova në pë...

…dikur ëndërroja!

Dhe ishin flluska të vogla që përhapeshin në ajër e gjenin rrugën të shpërthenin në diell. Unë vazhdoja të mbetesha njësoj, me dëshira për ty që i shkruaja me ngjyra në shpirt. Kur të mora në krahë momentin e parë, nuk e di a kishim qënë gjithmonë pjesë e njëra tjetrës apo kishim jetuar një jetë të ndarë e tani u ritakuam. Kam qarë për ty, sa shumë e ndjeva frymën tënde! Rrugë e gjatë udhëtimi ynë, që nga dëshira e deri në ëndrrat që merrnin jetë me ty, cdo ditë. As nuk e dija se sa besnike do ishim ndaj njëra tjetrës në betimin e heshtur për tu parë sy më sy e për të rënë në dashuri me shikim të parë. Ti e jetësuar për ti dhënë zë gjithë mendimeve që sa herë vinin si mysafirë gjenin një tryezë plot më ngjarje që trilloheshin bukur nga dëshira për të të patur. Ti erdhe në jetë dhe bashkë me ty morën jetë të gjithë frikërat e mia! U gjenda e papërgatitur, për lotët e tu, për kërkesat e tua, për netët e tua pa gjumë, për veten! Unë nuk isha gati të isha ajo që ti mendoje dhe këtë e...

Fuqia e Fjalës!

Fjalët janë të fuqishme. Pak gjëra duhen për të ndriçuar ose për të dëmtuar dhe fjala padiskutim është si një gjuajtje në shenjë për shumë situata dhe individë. Përpiquni të mos bëni gabime me fjalën, janë si një armë vdekjeprurëse. Luftërat kanë filluar me fjalë, prej fjalës e më pas prap prej tyre kanë përfunduar. Kam njohur njerëz të cilët janë të gatshëm të ndajnë ndjenjat e tyre më të brendshme, nevojat, frikën, shpresat dhe ëndrrat ... nëpërmjet fjalëve. Pa aftësinë për të vënë fjalët së bashku për të formuar mendimet tona, ne jemi të humbur. Mungesa e fjalëve mund të jenë shkatërruese. Shumë marrëdhënie janë humbur nga pamundësia e një partneri/e që kanë mungesë vullneti për të folur gjërat midis njëri-tjetrit, por zgjedhin rrugën e shkurtër, heshtjen. Më duket shumë interesant fakti se kur i bërtasim fjalët tona, ato kanë tendencën të humbasin fuqinë e tyre; pak ironike kur e konsideron se duke pëshpëritur ato nuk do të jenë aq në vëmëndje të...

Desantila

Search This Blog