Gjurmime shpirti!

Nën diell do jemi gjithmone unë dhe ti...

Vecanërisht të dielave! Ka një energji në cdo hap që bëj. Edhe qielli është ndryshe sot!

Bëj ecejake lart e poshtë rrugës tënde dhe një lëmsh kam shtrënguar në duar dhe në shpirt!

Dua të të dal përballë, të ta mbyll gojën me një puthje e të tërhiqem vetëm kur të të them: nuk po të kërkoj falje, unë thjesht të dua...

Por ti nuk po zbret. Ti nuk zbret dhe mua më ha ankthi shpirtin. Po sikur ti të dalësh tani e unë të mos kem guxim të t'i them të gjitha? Po nëse t'i them të gjitha e ti ikën nga sytë këmbët? Po sikur...?! Po sikur t'i marr gjithë këto gjëmime shpirti e ti zhduk në koshin më të afërt të mbeturinave sepse asgjë ska më shumë vlerë se ajo që ndjej për ty?

Nuk kam mbajtur kurrë pranga për fjalën, e asnjëherë nuk ja kisha lidhur gojën zemrës...

Erdha të të shoh edhe njëherë, të marr frymë bollshëm prej botës e te shfryj cdo peng jashtë shpirti.

Me ty mund të ndaloj kohën e të mos dal kurrë prej andej, të shkul akrepa minutash e të të gjej përsëri në cdo orë, të të shoh sërisht...

Por ti nuk zbret dhe ajri bëhet mbytës. Zemra gulcon ankth e padurim, për pak do të vijë e të hyjë drejt e në shpirt tek ty, me të pa dhe njëherë e vetes t'i fshijë cdo pyetje... Do të duhemi si dikur?!

Ndaloj për një cast dhe ngre kryet lart.

Thonë se shtëpi është aty ku ke zemrën... Ndaj ti nuk po zbret, ti je i strehuar tek unë!

Dashuria e kthen botën përmbys! Më thuaj një gënjeshtër të bukur dhe eja mbyllemi në guackën e saj... E vërteta do të na e tresë heshtjen një ditë!

Comments

Më thuaj dicka…

Më thuaj dicka që nuk di për ty, nga ato rrëfimet e vogla që të shpëtojnë në një bisedë të ngushtë. Nga ato mbrëmje ku në cepin e tavolinës rri heshtur cepi i mbetur i hënës dhe ti dergjesh në fjalë që kurrë më parë nuk i ke thënë. Me fytyrën që merr dritë e sytë që ndryshe shfaqen kur flasin për ndjesitë që vec ty të përkasin. Më thuaj si është të të duan e jo vetëm kaq, ma trego! Më trego si merr ngjyra fytyra ime kur të shoh, ma thuaj me fjalë si është kur të përqafoj e të lë shpirtin aty, cfarë ndizet tek ti e sa emocione ndjen. Më thuaj dicka që ende nuk ta njoh, fytyrën tënde pas një largimi, dëshirat që të lindin aty për aty në një moment të brishtë, si marrin formë tek ti gjithë format e shpërndara për ti dhënë jetë zemrës? Unë e di që të duash është njësoj si të flasësh për veten, ngushtësisht personale, se si të ta them, kur përqafoj veten, si të shpjegoj ndjesinë e lëkurës time? Duke të të dashur ty, mësova se qënkam egoiste. Duke mbrojtur ëndrrat e tua, lulëzova në pë...

…dikur ëndërroja!

Dhe ishin flluska të vogla që përhapeshin në ajër e gjenin rrugën të shpërthenin në diell. Unë vazhdoja të mbetesha njësoj, me dëshira për ty që i shkruaja me ngjyra në shpirt. Kur të mora në krahë momentin e parë, nuk e di a kishim qënë gjithmonë pjesë e njëra tjetrës apo kishim jetuar një jetë të ndarë e tani u ritakuam. Kam qarë për ty, sa shumë e ndjeva frymën tënde! Rrugë e gjatë udhëtimi ynë, që nga dëshira e deri në ëndrrat që merrnin jetë me ty, cdo ditë. As nuk e dija se sa besnike do ishim ndaj njëra tjetrës në betimin e heshtur për tu parë sy më sy e për të rënë në dashuri me shikim të parë. Ti e jetësuar për ti dhënë zë gjithë mendimeve që sa herë vinin si mysafirë gjenin një tryezë plot më ngjarje që trilloheshin bukur nga dëshira për të të patur. Ti erdhe në jetë dhe bashkë me ty morën jetë të gjithë frikërat e mia! U gjenda e papërgatitur, për lotët e tu, për kërkesat e tua, për netët e tua pa gjumë, për veten! Unë nuk isha gati të isha ajo që ti mendoje dhe këtë e...

Fuqia e Fjalës!

Fjalët janë të fuqishme. Pak gjëra duhen për të ndriçuar ose për të dëmtuar dhe fjala padiskutim është si një gjuajtje në shenjë për shumë situata dhe individë. Përpiquni të mos bëni gabime me fjalën, janë si një armë vdekjeprurëse. Luftërat kanë filluar me fjalë, prej fjalës e më pas prap prej tyre kanë përfunduar. Kam njohur njerëz të cilët janë të gatshëm të ndajnë ndjenjat e tyre më të brendshme, nevojat, frikën, shpresat dhe ëndrrat ... nëpërmjet fjalëve. Pa aftësinë për të vënë fjalët së bashku për të formuar mendimet tona, ne jemi të humbur. Mungesa e fjalëve mund të jenë shkatërruese. Shumë marrëdhënie janë humbur nga pamundësia e një partneri/e që kanë mungesë vullneti për të folur gjërat midis njëri-tjetrit, por zgjedhin rrugën e shkurtër, heshtjen. Më duket shumë interesant fakti se kur i bërtasim fjalët tona, ato kanë tendencën të humbasin fuqinë e tyre; pak ironike kur e konsideron se duke pëshpëritur ato nuk do të jenë aq në vëmëndje të...

Desantila

Search This Blog