Ti më kishe liruar prej vetes!

I ndjej në frymë sekretet e tua, e di që dicka në përtypje më fsheh...Por refuzova të të shoh në sy, e dija që do të urreja në cast, u largova në dhomën tjetër me ajrin që sa vinte e bëhej mbytës!

Ti më ndoqe, gjysëm zëri më pyete nëse doja kafe, thashë një po të zbehtë...
U ulëm ballë për ballë, dera e hapur në prag verandë ledhatonte perden që bënte hyrje daljet e saj si vizitore!
More frymë thellë e të ndjeva se doje të hiqje drynin e sundukut që po të mundonte shpirtin.

Mbrëmë, të lashë, të lashë sepse ndjeva atë të cilës i jam i druajtur përherë, nuk të dua më!Nuk të dua më me të gjitha që të doja dikur, me asnjë grimë mbetur ditëve bashkë, me të gjitha dobësitë e mia, të lashë...!Të lashë zemrën, lashë aty përbri dhe shpirtin, nuk më duhen më, mbrëmë i zhvesha prej vetes kur tjetrës ju beha në derën e shtëpisë. E ti më përndiqje në cdo cep të mendimit. Në atë sekondë, u zhvesha prej teje, nuk të desha më!Kisha kohë që mbyturazi notoja herë në dallgët e tua e herë në valët e saj...Derisa mbrëmë ndjeva se në detin ku isha, anija ime kish zëmë vënd! Aty hoqa litarin mbajtur peng në hekurin e fortë, të lirova prej vetes, hoqa veten nga ti!

Dhe ti ike...

Mbeta si një kufomë e veshur në të bardhë me një kafe në dorë. Nuk dija c'ndjeja...Nuk të urreja dot! Ti më kishe liruar prej vetes... Ti më kishe lënë të lirë....
Hapa të gjithë dritaret dhe flladi i dha aromë deti gjithë hapësirës time! Fustani i gjatë ngacmonte cdo mobilje në ecje...U hodha në shtrat me sytë nga qielli!Nuk të urreva dot! Ti ishe zhveshur prej meje! Unë isha e lirë...

Comments

Më thuaj dicka…

Më thuaj dicka që nuk di për ty, nga ato rrëfimet e vogla që të shpëtojnë në një bisedë të ngushtë. Nga ato mbrëmje ku në cepin e tavolinës rri heshtur cepi i mbetur i hënës dhe ti dergjesh në fjalë që kurrë më parë nuk i ke thënë. Me fytyrën që merr dritë e sytë që ndryshe shfaqen kur flasin për ndjesitë që vec ty të përkasin. Më thuaj si është të të duan e jo vetëm kaq, ma trego! Më trego si merr ngjyra fytyra ime kur të shoh, ma thuaj me fjalë si është kur të përqafoj e të lë shpirtin aty, cfarë ndizet tek ti e sa emocione ndjen. Më thuaj dicka që ende nuk ta njoh, fytyrën tënde pas një largimi, dëshirat që të lindin aty për aty në një moment të brishtë, si marrin formë tek ti gjithë format e shpërndara për ti dhënë jetë zemrës? Unë e di që të duash është njësoj si të flasësh për veten, ngushtësisht personale, se si të ta them, kur përqafoj veten, si të shpjegoj ndjesinë e lëkurës time? Duke të të dashur ty, mësova se qënkam egoiste. Duke mbrojtur ëndrrat e tua, lulëzova në pë...

…dikur ëndërroja!

Dhe ishin flluska të vogla që përhapeshin në ajër e gjenin rrugën të shpërthenin në diell. Unë vazhdoja të mbetesha njësoj, me dëshira për ty që i shkruaja me ngjyra në shpirt. Kur të mora në krahë momentin e parë, nuk e di a kishim qënë gjithmonë pjesë e njëra tjetrës apo kishim jetuar një jetë të ndarë e tani u ritakuam. Kam qarë për ty, sa shumë e ndjeva frymën tënde! Rrugë e gjatë udhëtimi ynë, që nga dëshira e deri në ëndrrat që merrnin jetë me ty, cdo ditë. As nuk e dija se sa besnike do ishim ndaj njëra tjetrës në betimin e heshtur për tu parë sy më sy e për të rënë në dashuri me shikim të parë. Ti e jetësuar për ti dhënë zë gjithë mendimeve që sa herë vinin si mysafirë gjenin një tryezë plot më ngjarje që trilloheshin bukur nga dëshira për të të patur. Ti erdhe në jetë dhe bashkë me ty morën jetë të gjithë frikërat e mia! U gjenda e papërgatitur, për lotët e tu, për kërkesat e tua, për netët e tua pa gjumë, për veten! Unë nuk isha gati të isha ajo që ti mendoje dhe këtë e...

Fuqia e Fjalës!

Fjalët janë të fuqishme. Pak gjëra duhen për të ndriçuar ose për të dëmtuar dhe fjala padiskutim është si një gjuajtje në shenjë për shumë situata dhe individë. Përpiquni të mos bëni gabime me fjalën, janë si një armë vdekjeprurëse. Luftërat kanë filluar me fjalë, prej fjalës e më pas prap prej tyre kanë përfunduar. Kam njohur njerëz të cilët janë të gatshëm të ndajnë ndjenjat e tyre më të brendshme, nevojat, frikën, shpresat dhe ëndrrat ... nëpërmjet fjalëve. Pa aftësinë për të vënë fjalët së bashku për të formuar mendimet tona, ne jemi të humbur. Mungesa e fjalëve mund të jenë shkatërruese. Shumë marrëdhënie janë humbur nga pamundësia e një partneri/e që kanë mungesë vullneti për të folur gjërat midis njëri-tjetrit, por zgjedhin rrugën e shkurtër, heshtjen. Më duket shumë interesant fakti se kur i bërtasim fjalët tona, ato kanë tendencën të humbasin fuqinë e tyre; pak ironike kur e konsideron se duke pëshpëritur ato nuk do të jenë aq në vëmëndje të...

Desantila

Search This Blog