Skip to main content

Më kthe kusurin e dashurisë!

Më gërvisht lëkurën me thonj kur përgjumësh më lëshon zë…
Kam botën në pjatën e dorës time por preferoj të kthej kokën nga ti, ndjej se më ushqen prania jote!
A të mjafton kaq? Sa fjalë duhen për të të ngopur shpirtin ty? Kur ti fal, sa zemra shuhen? Sa forcë duhet dreqin për të të qënë afër?...

Ma shton adrenalinën kur m’i lë pyetjet pa përgjigje!
Ndërkohë që ti ngrihesh prej shtratit, vjedhurazi dëgjoj që në buzë këndon gjysëm zëri këngën time, sa tërheqës je…

E di që nuk peshojmë njësoj në atë cfarë i japim njëri-tjetrit po tek ti mjaftohem që jap, sepse e di që në formën e dhënies time, unë marr nga ty, të gjitha ato që dua, ato që më mungojnë, ti m’i vesh aq bukur copëzat bosh, si mëndafsh i kuq mbi sup më qëndron edhe puthja jote!
Ti më zhvesh prej dëshirave, ma vjedh vëmëndjen keqaz, më bën të të kem në mëndje edhe kur të kam afër.

Është bukur të jesh rreth teje, ti ke përherë dëshirën të më japësh hapësirën për t’i vizatuar ditët në telajon tim, më duket se me këtë më bërë për vete… e dua parketin tim të drunjtë të shkelur nga ti, filxhanin tënd lënë me kafen përgjysëm, dorën time që e tërheq dhe e përfundon e ndeshet me shikimin tënd sikur më thua: prap e pive kafen time? Ka shijen tënde, të përgjigjem e largohem ngadalë duke mos  të t’i hequr sytë!

Sot, e di sa të vret e gjithë ajo cfarë nuk të them… sa të mungon gjithcka që të jepja, e se si ti nuk e blije as grimcën më të vogël të mendimit tim, se si ne duheshim në kohë të ndryshme e në botën tonë i lamë një cep të humbur pjesës së përbashkët…

Të doja në atë kornizën që të kisha vendosur, të njoha më tepër, të zbrita prej murit ku të shihja cdo ditë, dhe aty kuptova se me të gjithë të metat e gabimet e tua, ishe perfekt.
Të kisha urryer për indiferencën e herë-herë ta jepja në pjatë të ftohtë gjithë mendimin që më lëshonte mënyra jote, kuptova se akulli i pjatës time, shkrihej me ty përballë!



Arrija të pyesja veten se për sa kohë do vazhdoje të ishe në mëndjen time, ndërkohë që ti haje mëngjes e unë i lutesha kafes të më kthjellonte mendimet, përgjigja më erdhi kur ti shtyve karrigen për të ikur e më the se nëse pret më gjatë, do të jetë tepër vonë, do ta bëjmë botën të qajë nëse nuk qëndrojmë sic bënim dikur, të urrejmë atë cfarë dashuria na shtyn të bëjmë, nëse më duhet të përpiqem, më duhet një jetë, për aq herë sa bota rrotullohet ti mbetesh po prap aty, unë e di se si  ti nuk mundesh të më duash po njësoj, por le t’i rikthejmë të qeshurës kuptimin…

E dashuroj atë që urrejtja më bën të bëj për ty! 

Desantila

Comments

Post a Comment

Popular posts from this blog

Më thuaj dicka…

Më thuaj dicka që nuk di për ty, nga ato rrëfimet e vogla që të shpëtojnë në një bisedë të ngushtë. Nga ato mbrëmje ku në cepin e tavolinës rri heshtur cepi i mbetur i hënës dhe ti dergjesh në fjalë që kurrë më parë nuk i ke thënë. Me fytyrën që merr dritë e sytë që ndryshe shfaqen kur flasin për ndjesitë që vec ty të përkasin. Më thuaj si është të të duan e jo vetëm kaq, ma trego! Më trego si merr ngjyra fytyra ime kur të shoh, ma thuaj me fjalë si është kur të përqafoj e të lë shpirtin aty, cfarë ndizet tek ti e sa emocione ndjen. Më thuaj dicka që ende nuk ta njoh, fytyrën tënde pas një largimi, dëshirat që të lindin aty për aty në një moment të brishtë, si marrin formë tek ti gjithë format e shpërndara për ti dhënë jetë zemrës? Unë e di që të duash është njësoj si të flasësh për veten, ngushtësisht personale, se si të ta them, kur përqafoj veten, si të shpjegoj ndjesinë e lëkurës time? Duke të të dashur ty, mësova se qënkam egoiste. Duke mbrojtur ëndrrat e tua, lulëzova në pë...
Post a Comment
Read more

…dikur ëndërroja!

Dhe ishin flluska të vogla që përhapeshin në ajër e gjenin rrugën të shpërthenin në diell. Unë vazhdoja të mbetesha njësoj, me dëshira për ty që i shkruaja me ngjyra në shpirt. Kur të mora në krahë momentin e parë, nuk e di a kishim qënë gjithmonë pjesë e njëra tjetrës apo kishim jetuar një jetë të ndarë e tani u ritakuam. Kam qarë për ty, sa shumë e ndjeva frymën tënde! Rrugë e gjatë udhëtimi ynë, që nga dëshira e deri në ëndrrat që merrnin jetë me ty, cdo ditë. As nuk e dija se sa besnike do ishim ndaj njëra tjetrës në betimin e heshtur për tu parë sy më sy e për të rënë në dashuri me shikim të parë. Ti e jetësuar për ti dhënë zë gjithë mendimeve që sa herë vinin si mysafirë gjenin një tryezë plot më ngjarje që trilloheshin bukur nga dëshira për të të patur. Ti erdhe në jetë dhe bashkë me ty morën jetë të gjithë frikërat e mia! U gjenda e papërgatitur, për lotët e tu, për kërkesat e tua, për netët e tua pa gjumë, për veten! Unë nuk isha gati të isha ajo që ti mendoje dhe këtë e...
Post a Comment
Read more

Fuqia e Fjalës!

Fjalët janë të fuqishme. Pak gjëra duhen për  të ndriçuar ose për të dëmtuar dhe fjala padiskutim është si një gjuajtje në shenjë për shumë situata dhe individë. Përpiquni të mos bëni gabime me fjalën, janë si një armë vdekjeprurëse. Luftërat kanë filluar me fjalë, prej fjalës e më pas prap prej tyre kanë përfunduar. Kam njohur  njerëz të cilët janë të gatshëm të ndajnë ndjenjat e tyre më të brendshme, nevojat, frikën, shpresat dhe ëndrrat ... nëpërmjet fjalëve. Pa aftësinë për të vënë fjalët së bashku për të formuar mendimet tona, ne jemi të humbur. Mungesa e fjalëve mund të jenë shkatërruese. Shumë marrëdhënie janë humbur nga pamundësia e një partneri/e që kanë mungesë vullneti për të folur gjërat midis njëri-tjetrit, por zgjedhin rrugën e shkurtër, heshtjen. Më duket shumë interesant fakti se  kur i bërtasim fjalët tona, ato kanë tendencën të humbasin fuqinë e tyre; pak ironike kur e konsideron se duke pëshpëritur ato nuk do të jenë aq në vëmëndje të...
Post a Comment
Read more