Skip to main content

Jam shpërngulur!


Mora gjithëcfarë kisha me vete dhe u strehova këtu, në mëndjen tënde. Sepse më kërkove vetë. Erdha të bindem se po merr atë që meriton. Ti e di që unë vdes të gjykoj, pavarësisht se nuk t’a them në publik, unë vdes të të marr shpirtin me kritika ty, sidomos tani që paska një mysafire të re në mëndjen tënde.
Paska zënë pluhur vëndi, dhe unë nuk jam shquar ndonjëherë për punëtore të madhe kur vjen momenti për të qënë “zonjë shtëpie” në ndotje të dukshme! Edhe kësaj rradhe mos mendo se do jetë ndryshe, këtu te ty qënka nami…
Në mundet thuaj kësaj të “re-së” të pastrojë. E pse jo?! Ke hall se lodhet? Ah, ke frikë se më heq mua… pa merak, në cdo rrugë kam lënë nga një shënim, madje kam lënë dhe në ajër, e gjej domosdo zinxhirin që pa të cilin ti nuk mundesh dot. C’ke ti, nuk të lë vetëm unë ty, në copëtimin tënd dita –ditës, do jem aty!


Qëndroj në cepin e kolltukut të mëndjes tënde, ca mashtruesi i lezetshëm që je, t’a kam njohur mirë këtë pjesë por të kam lënë të shijosh deri në fund skemën tënde, nuk paska gjë më të këndshme sesa momenti kur ti rrotullohesh si një qen për të kapur bishtin tënd!

Ka disa njerëz në jetë që vështirë ti përcaktosh se cfarë përbëjnë në thelb, ka disa njerëz si ti që për syrin tim janë lehtësisht të lexueshëm. Unë e di mirë vëndin tim, pavarësisht se zgjodha të vij sot pa lajmëruar, pavarësisht se ti më ke thënë që unë fle përherë në kornizën e të ardhmes tënde, përtej cdo refuzimi timin, më ke deklaruar se më ke burgosur me dy dënime të përjetshme, në këtë jetë e në atë tjetrën. Më ke veshur me mënyrën që do ti  të më shohësh, më ke adhuruar në formën më të lartë duke më thënë se në cdo botë do më zgjidhje prap mua! Në cdo jetë do më doje prap, pa më njohur ende, pasi të kem ikur unë, ti më je zotuar se përjetë të përkas.


Ndërkohë tundem sa jam në këmbë, si spektatore entuziaste kur ti rrokullis një gotë wiskey dhe avullon mashtrime në cdo fjalë që i thua asaj.  Bravo!
Një duartrokitje ty !
Që mua nuk më zhvesh dot nga karakteri, por nga edukata.
Ty që më krahason me të pakapshmen, prej shpirti.
Ty që më ke frikë edhe në një shikim!
Ty që adhuron e më sheh në cdo sy-mprehtë femre që ja blen shikimin!
Ty, shpirt-bosh, duar-plot e  zemër-vrarë, ty që nuk të duan, ty që jeta të ka rrahur me cdo shuplakë e ti prap je në këmbë.

Ty që dua të kundërtën tënde, mos bërtit më për vëmëndje. Kjo “viktima” që shoh sot përballë teje, është e “rrahur” po aq sa ti, lëkunde me varkën e asaj që ti mendon se je, më beso, është “pre-ja” më e mirë që shtrohet si rrogozë nën këmbët e tua…
Unë po iki, erdha për të të aprovuar atë që meriton.

(hapshuuu-shëndet, fjalë e vërtetë, sa pluhura ka këtu!)


Desantila

Comments

Post a Comment

Popular posts from this blog

Më thuaj dicka…

Më thuaj dicka që nuk di për ty, nga ato rrëfimet e vogla që të shpëtojnë në një bisedë të ngushtë. Nga ato mbrëmje ku në cepin e tavolinës rri heshtur cepi i mbetur i hënës dhe ti dergjesh në fjalë që kurrë më parë nuk i ke thënë. Me fytyrën që merr dritë e sytë që ndryshe shfaqen kur flasin për ndjesitë që vec ty të përkasin. Më thuaj si është të të duan e jo vetëm kaq, ma trego! Më trego si merr ngjyra fytyra ime kur të shoh, ma thuaj me fjalë si është kur të përqafoj e të lë shpirtin aty, cfarë ndizet tek ti e sa emocione ndjen. Më thuaj dicka që ende nuk ta njoh, fytyrën tënde pas një largimi, dëshirat që të lindin aty për aty në një moment të brishtë, si marrin formë tek ti gjithë format e shpërndara për ti dhënë jetë zemrës? Unë e di që të duash është njësoj si të flasësh për veten, ngushtësisht personale, se si të ta them, kur përqafoj veten, si të shpjegoj ndjesinë e lëkurës time? Duke të të dashur ty, mësova se qënkam egoiste. Duke mbrojtur ëndrrat e tua, lulëzova në pë...
Post a Comment
Read more

…dikur ëndërroja!

Dhe ishin flluska të vogla që përhapeshin në ajër e gjenin rrugën të shpërthenin në diell. Unë vazhdoja të mbetesha njësoj, me dëshira për ty që i shkruaja me ngjyra në shpirt. Kur të mora në krahë momentin e parë, nuk e di a kishim qënë gjithmonë pjesë e njëra tjetrës apo kishim jetuar një jetë të ndarë e tani u ritakuam. Kam qarë për ty, sa shumë e ndjeva frymën tënde! Rrugë e gjatë udhëtimi ynë, që nga dëshira e deri në ëndrrat që merrnin jetë me ty, cdo ditë. As nuk e dija se sa besnike do ishim ndaj njëra tjetrës në betimin e heshtur për tu parë sy më sy e për të rënë në dashuri me shikim të parë. Ti e jetësuar për ti dhënë zë gjithë mendimeve që sa herë vinin si mysafirë gjenin një tryezë plot më ngjarje që trilloheshin bukur nga dëshira për të të patur. Ti erdhe në jetë dhe bashkë me ty morën jetë të gjithë frikërat e mia! U gjenda e papërgatitur, për lotët e tu, për kërkesat e tua, për netët e tua pa gjumë, për veten! Unë nuk isha gati të isha ajo që ti mendoje dhe këtë e...
Post a Comment
Read more

Fuqia e Fjalës!

Fjalët janë të fuqishme. Pak gjëra duhen për  të ndriçuar ose për të dëmtuar dhe fjala padiskutim është si një gjuajtje në shenjë për shumë situata dhe individë. Përpiquni të mos bëni gabime me fjalën, janë si një armë vdekjeprurëse. Luftërat kanë filluar me fjalë, prej fjalës e më pas prap prej tyre kanë përfunduar. Kam njohur  njerëz të cilët janë të gatshëm të ndajnë ndjenjat e tyre më të brendshme, nevojat, frikën, shpresat dhe ëndrrat ... nëpërmjet fjalëve. Pa aftësinë për të vënë fjalët së bashku për të formuar mendimet tona, ne jemi të humbur. Mungesa e fjalëve mund të jenë shkatërruese. Shumë marrëdhënie janë humbur nga pamundësia e një partneri/e që kanë mungesë vullneti për të folur gjërat midis njëri-tjetrit, por zgjedhin rrugën e shkurtër, heshtjen. Më duket shumë interesant fakti se  kur i bërtasim fjalët tona, ato kanë tendencën të humbasin fuqinë e tyre; pak ironike kur e konsideron se duke pëshpëritur ato nuk do të jenë aq në vëmëndje të...
Post a Comment
Read more