Unë e di që ti do vish!

Ke lënë një cantë këtu dhe e di që me siguri do të kthehesh ta marrësh. Mban brenda shumë gjëra e është e rëndë për t’u lëvizur ndaj nuk kam ardhur unë të ta sjell. Sepse e di që ti do të vish… E kam futur diku që as të mos mundem ta shoh, sepse edhe skutat më të vogla të saj, i kam paketuar unë!

Është një pako e madhe që zë më shumë vend, e mbusha pak nga pak atë, e mban mënd, ditëve të ftohta të shkurtit. Sa e rëndë u bë në fund, as vetë nuk e kuptova që kisha futur dhe shpirtin brënda!

Ke një tjetër pastaj, në cep, ka një qese blu mbështjellë, atë e kam palosur ditë të hëne, dallohet, është e c’organizuar, ka një buzëqeshje, një hatërmbetje, një të puthur, të gjitha aty!

Këtë prej letre me gërma e ke të vecantë, se më vjen të qesh kur e kujtoj se cfarë ka brënda, janë të gjitha mesazhet e mia, analiza të detajuara të cdo gabimi tëndin, kërkesa të vrullshme për të të prishur gjumin me inatin tim prej zgjimit të herët, falenderime prej zemre, dhe një peng që e vura si fjongo të kuqe!

Ajo më e vogla ka një orë brenda!

Thonë se është dhurata më e shtrenjtë që mund t’ja dhurosh dikujt, koha, është gjithcka kemi, që ikën e nuk kthehet. Ajo, si unë, ecën!

Ah, po, kam dhe një filxhan, në fakt nuk është I yti, por ta kam vënë unë aty. Për cdo kafe që kam rrotulluar mëndjen me 100 pikëpyetje, për të hidhurën e saj me ëmbëlsinë e mëndjes time, për të nxehtën dreq kafeje që më e errët se vetë pasditja e dimrit, më shoqëroi kaq kohë.

Ke një grusht me kapëse fletash aty tek kutia e bardhë, që të ri-organizosh edhe njëherë ato që tashmë i di mirë, se jo pa qëllim t’i kam vënë aty!

Atë kalendarin që e vura në fund që të mos grisej, e kam rrotulluar me të kuqe në datën që përherë më duhet të ta kujtoja unë, e mos më pyet pse është lënë bosh kohëve të fundit, se janë të gjithë muajt që t’i lashë ty ti shënoje. Jo pa qëllim edhe kjo…

Në cep është një lodër me shumë fytyra, janë të gjithë ata që të rrotullohen ty, po unë si e keqe në sytë e tyre e mishërova në një trup me disa koka, se të gjithë njësoj janë, vetëm komedive të tyre i ndryshon titulli, njëherë më bëjnë mua të qesh e njëherë ty. Unë jua njoh teatrin, po mua nuk ma kuptuan asnjëherë të qeshurën…

Ngaqë të gjitha janë të paketuara në kuti e qese të ndryshme, mori një formë të cuditshme e gjithë canta e më duhej ta mbushja.

I dhashë frymën, të thellë e prej nga aty ku mbushesh me gjithë shpirt…

Ke lënë një cantë këtu dhe e di që me siguri do të kthehesh ta marrësh. Mban brënda shumë gjëra e është e rëndë për t’u lëvizur ndaj nuk kam ardhur unë të ta sjell. Sepse unë e di që ti do të vish…

Comments

Më thuaj dicka…

Më thuaj dicka që nuk di për ty, nga ato rrëfimet e vogla që të shpëtojnë në një bisedë të ngushtë. Nga ato mbrëmje ku në cepin e tavolinës rri heshtur cepi i mbetur i hënës dhe ti dergjesh në fjalë që kurrë më parë nuk i ke thënë. Me fytyrën që merr dritë e sytë që ndryshe shfaqen kur flasin për ndjesitë që vec ty të përkasin. Më thuaj si është të të duan e jo vetëm kaq, ma trego! Më trego si merr ngjyra fytyra ime kur të shoh, ma thuaj me fjalë si është kur të përqafoj e të lë shpirtin aty, cfarë ndizet tek ti e sa emocione ndjen. Më thuaj dicka që ende nuk ta njoh, fytyrën tënde pas një largimi, dëshirat që të lindin aty për aty në një moment të brishtë, si marrin formë tek ti gjithë format e shpërndara për ti dhënë jetë zemrës? Unë e di që të duash është njësoj si të flasësh për veten, ngushtësisht personale, se si të ta them, kur përqafoj veten, si të shpjegoj ndjesinë e lëkurës time? Duke të të dashur ty, mësova se qënkam egoiste. Duke mbrojtur ëndrrat e tua, lulëzova në pë...

…dikur ëndërroja!

Dhe ishin flluska të vogla që përhapeshin në ajër e gjenin rrugën të shpërthenin në diell. Unë vazhdoja të mbetesha njësoj, me dëshira për ty që i shkruaja me ngjyra në shpirt. Kur të mora në krahë momentin e parë, nuk e di a kishim qënë gjithmonë pjesë e njëra tjetrës apo kishim jetuar një jetë të ndarë e tani u ritakuam. Kam qarë për ty, sa shumë e ndjeva frymën tënde! Rrugë e gjatë udhëtimi ynë, që nga dëshira e deri në ëndrrat që merrnin jetë me ty, cdo ditë. As nuk e dija se sa besnike do ishim ndaj njëra tjetrës në betimin e heshtur për tu parë sy më sy e për të rënë në dashuri me shikim të parë. Ti e jetësuar për ti dhënë zë gjithë mendimeve që sa herë vinin si mysafirë gjenin një tryezë plot më ngjarje që trilloheshin bukur nga dëshira për të të patur. Ti erdhe në jetë dhe bashkë me ty morën jetë të gjithë frikërat e mia! U gjenda e papërgatitur, për lotët e tu, për kërkesat e tua, për netët e tua pa gjumë, për veten! Unë nuk isha gati të isha ajo që ti mendoje dhe këtë e...

Fuqia e Fjalës!

Fjalët janë të fuqishme. Pak gjëra duhen për të ndriçuar ose për të dëmtuar dhe fjala padiskutim është si një gjuajtje në shenjë për shumë situata dhe individë. Përpiquni të mos bëni gabime me fjalën, janë si një armë vdekjeprurëse. Luftërat kanë filluar me fjalë, prej fjalës e më pas prap prej tyre kanë përfunduar. Kam njohur njerëz të cilët janë të gatshëm të ndajnë ndjenjat e tyre më të brendshme, nevojat, frikën, shpresat dhe ëndrrat ... nëpërmjet fjalëve. Pa aftësinë për të vënë fjalët së bashku për të formuar mendimet tona, ne jemi të humbur. Mungesa e fjalëve mund të jenë shkatërruese. Shumë marrëdhënie janë humbur nga pamundësia e një partneri/e që kanë mungesë vullneti për të folur gjërat midis njëri-tjetrit, por zgjedhin rrugën e shkurtër, heshtjen. Më duket shumë interesant fakti se kur i bërtasim fjalët tona, ato kanë tendencën të humbasin fuqinë e tyre; pak ironike kur e konsideron se duke pëshpëritur ato nuk do të jenë aq në vëmëndje të...

Desantila

Search This Blog