Të gjithë më pyesin për ty.

Të gjithë më pyesin për ty. Ty që të kam thurur në 100 e dreq ëndrra, ty që të mbaj ende mbërthyer në trafikun e mëndjes time. Ty, me një zemër të egër dhe një shpirt plot. Të pasionuar, të durueshme dhe tërësisht inekzistente, ty.

Po më mbarojnë përgjigjet.

…unë thjesht nuk të gjeta ende. Po i mbaroj justifikimet dhe jam në drejtimin ku pak gjëra më mbetën për të thënë. Më mbaruan të gjithë gjërat e tjera për të folur kur jam duke pirë një gotë me shoqet dhe stopuam tek pyetja "Pra, e gjete?"

Pyes veten ku dreqin mund të jetë. Po më mbaron koha nga alternativa “larg nga një rrëmujë e një kantier ndërtimi” që është zemra ime. Kam ardhur pikërisht këtu për të ndaluar!

Ndoshta duhet të hap dritaret dhe të lë grimcat e çdo momenti të humbur të fluturojë larg. Ndoshta duhet djegur … Të gjitha vendimet e gabuara m’u shfaqën prap, ndërkohë që të kërkoj ty.

Apo ndoshta jam thjesht e frikësuar. Jo, jo ndoshta. Unë jam absolutisht dhe pa mëdyshje e frikësuar. Kam frikë se do të gjej dhe do jesh aq e përkryer për mua, ose shkatërruese për mua. Kam frikë se po e tërhoqa tani batanijen fort nga vetja, do kem ftohtë dhe do nguroj të dal e të të kërkoj…

Unë e di se dashuria ime për ty nuk njeh kufij… Unë e di se dashuria ime është e vërtetë dhe e çmendur e thellë, e dendur dhe e egër. Unë e di se dashuria ime është fatkeqësia ime natyrore më e madhe.

Të gjithë më pyesin për ty.

Dhe unë nuk mund të them asgjë. Unë nuk mund të them se unë jam duke kërkuar për një punë të re. Nuk mund të them se dua të rri vetëm tani, sepse jam në kërkimin tënd. Të gjitha do të jenë gënjeshtra.

Ndoshta duhet t’u them se ajo cfarë po kërkoj jam pikërisht unë, VETJA. Abstrakte unë. E pasionuar, e durueshme dhe tërësisht inekzistente, unë!

…në kërkim të vetes!

…në gjurmim të egos!

…në shpëtim të shpirtit!

…në paqe me ty!

Comments

Më thuaj dicka…

Më thuaj dicka që nuk di për ty, nga ato rrëfimet e vogla që të shpëtojnë në një bisedë të ngushtë. Nga ato mbrëmje ku në cepin e tavolinës rri heshtur cepi i mbetur i hënës dhe ti dergjesh në fjalë që kurrë më parë nuk i ke thënë. Me fytyrën që merr dritë e sytë që ndryshe shfaqen kur flasin për ndjesitë që vec ty të përkasin. Më thuaj si është të të duan e jo vetëm kaq, ma trego! Më trego si merr ngjyra fytyra ime kur të shoh, ma thuaj me fjalë si është kur të përqafoj e të lë shpirtin aty, cfarë ndizet tek ti e sa emocione ndjen. Më thuaj dicka që ende nuk ta njoh, fytyrën tënde pas një largimi, dëshirat që të lindin aty për aty në një moment të brishtë, si marrin formë tek ti gjithë format e shpërndara për ti dhënë jetë zemrës? Unë e di që të duash është njësoj si të flasësh për veten, ngushtësisht personale, se si të ta them, kur përqafoj veten, si të shpjegoj ndjesinë e lëkurës time? Duke të të dashur ty, mësova se qënkam egoiste. Duke mbrojtur ëndrrat e tua, lulëzova në pë...

…dikur ëndërroja!

Dhe ishin flluska të vogla që përhapeshin në ajër e gjenin rrugën të shpërthenin në diell. Unë vazhdoja të mbetesha njësoj, me dëshira për ty që i shkruaja me ngjyra në shpirt. Kur të mora në krahë momentin e parë, nuk e di a kishim qënë gjithmonë pjesë e njëra tjetrës apo kishim jetuar një jetë të ndarë e tani u ritakuam. Kam qarë për ty, sa shumë e ndjeva frymën tënde! Rrugë e gjatë udhëtimi ynë, që nga dëshira e deri në ëndrrat që merrnin jetë me ty, cdo ditë. As nuk e dija se sa besnike do ishim ndaj njëra tjetrës në betimin e heshtur për tu parë sy më sy e për të rënë në dashuri me shikim të parë. Ti e jetësuar për ti dhënë zë gjithë mendimeve që sa herë vinin si mysafirë gjenin një tryezë plot më ngjarje që trilloheshin bukur nga dëshira për të të patur. Ti erdhe në jetë dhe bashkë me ty morën jetë të gjithë frikërat e mia! U gjenda e papërgatitur, për lotët e tu, për kërkesat e tua, për netët e tua pa gjumë, për veten! Unë nuk isha gati të isha ajo që ti mendoje dhe këtë e...

Fuqia e Fjalës!

Fjalët janë të fuqishme. Pak gjëra duhen për të ndriçuar ose për të dëmtuar dhe fjala padiskutim është si një gjuajtje në shenjë për shumë situata dhe individë. Përpiquni të mos bëni gabime me fjalën, janë si një armë vdekjeprurëse. Luftërat kanë filluar me fjalë, prej fjalës e më pas prap prej tyre kanë përfunduar. Kam njohur njerëz të cilët janë të gatshëm të ndajnë ndjenjat e tyre më të brendshme, nevojat, frikën, shpresat dhe ëndrrat ... nëpërmjet fjalëve. Pa aftësinë për të vënë fjalët së bashku për të formuar mendimet tona, ne jemi të humbur. Mungesa e fjalëve mund të jenë shkatërruese. Shumë marrëdhënie janë humbur nga pamundësia e një partneri/e që kanë mungesë vullneti për të folur gjërat midis njëri-tjetrit, por zgjedhin rrugën e shkurtër, heshtjen. Më duket shumë interesant fakti se kur i bërtasim fjalët tona, ato kanë tendencën të humbasin fuqinë e tyre; pak ironike kur e konsideron se duke pëshpëritur ato nuk do të jenë aq në vëmëndje të...

Desantila

Search This Blog