Të kam shkruar…

E di që është jashtë mode të shkruash letra dashurie, por kjo e imja, është ndryshe, i drejtohet DASHURISË, asaj vetë, që ka forcën të na bombardojë shpirtin me emocione e të na thyejë zemrën copash në një sekondë!

Ta dija që je kaq e fortë, nuk do kisha dashur të të sfidoja kurrë, do isha ulur ballë për ballë me ty për të firmosur një marrëveshje mirëkuptimi, 50 me 50! Po ti më ke mashtruar shpesh herë, për dreq edhe më ke vrarë, po prap unë të kam përqafuar. Më ke gjetur të dobët, e poshtër, po dhe unë me të njëjtën forcë ta kam kthyer.

 Tani mendoj se ka ardhur ora të bëjmë paqe! Po ta kërkoj unë, një e lodhur me ecejaket e tua! Kam kuptuar se midis nesh vetëm kështu do funksionojë, me duar të pastra! Unë do të të pranoj ashtu sic je, dhe ti të bësh të njëjtën gjë. E di cfarë?! Të kishim nënshkruar një kontratë më mirë, se ndoshta do ndjesh më shumë përgjegjësi e nuk do më “tradhëtosh” në asnjë paragraf të jetës…

U mërzite?! Më fal, e di, shpesh herë e ngatërroj profesionin me jetën, kam gabuar edhe këtu, stë jam bindur ndonjëherë, veproja me kokë, se dija që ti as nuk pyesje fare. Sa herë kam dashur të të shmangem, ti bëheshe si virozë e stinës, me kapje pa mëndje e më ngrije në qiell me një përqafim, po sa e rëndë ishte ulja kur lart kishte diell e në tokë bëntë ftohtë! C’paske qënë dhe ti…

Mësova të mbrohem ndaj teje, jo për shkak të imunitetit, por sepse nuk isha rasti “nëse të godasin me shpullë në njërën faqe, kthe tjetrën”, jo “ mos i lejo të të godasin dhe ik një orë e më parë prej aty”, kjo isha unë! Sa mirë ta kam bërë. Të ka dhëmbur ty? Vare turinjtë? As që më bëhët vonë… Kam qënë dhe unë dikur si ti. Ti duhet të jesh femër, dashuri, edhe pse të mbaron emri me i! Ke një fuqi të paparë të influencosh fort në jetën e njeriut. Dhe unë që mendoja se me gjininë time kam aleancë të fortë, vjen e ti e më sfidon. E kam të keq inatin me ty, nuk jam hakmarrëse po ti shpesh ma ke bërë borxh e tani vetë me duart e tua më kërkon të ta kthej.

 Po sot e lashë… sot kam vendosur të pajtohem me ty. Ke të mirat e tua dhe ti, pavarësisht veshjes që të jap unë. Ti je mrekulli. Prej teje kam ardhur në jetë unë, madje imë më pranon se as nuk kam qënë e planifikuar, por prej teje ja ku jam sot. Ti kujdesesh, e bën me gjithë qënien tënde, ti më jep atë cka unë meritoj, më njeh mirë ti, më përkëdhel kur duhet, më qorton edhe kur e meritoj, ndaj më duhesh ti!

E di që nuk ka format të caktuar për të shkruar një letër, e aq më pak ty, që je kaq universale e kaq personale në të njëjtën kohë, po mua më shkruan si-motra jote, që e kam strehuar e adoptuar në zemër e nuk lejoj të prekshmen të arrijë der tek ajo! E di që po vjen një dimër jashtë, ndaj në pritje të tij, ngroha shpirtin tim me drunjë që digjen në oxhak…

E kam pagëzuar në emrin tënd, dashuri, e kam lënë të zhveshur, nuk ka ftohtë, i kam dhënë zemrën për ta mbuluar!

Desantila