Biletë vetëm vajtje!

Do t’ju them një gjë personale!

Unë vdes të “zhdukem” herë pas here, PO, të iki nga rutina e përditshme, të gjej një qoshkë të fus kokën e mos të dëgjoj c’bëhet përtej. Me thënë të drejtën përherë ja arrij! Doemos pas qindra aplikimesh që bëj online për trajnime të ndryshme, madje 1 në 3 nuk ka aspak lidhje me profesionin apo punën që unë bëj aktualisht, po pse jo them, ta provoj njëherë, më kënaq fare ajo adrenalina e plotësimit të formularëve, nuk më kuptoni ju e di unë…

I adhuroj shëtitjet vetëm. Nuk ndjej fare një presion për të mbajtur të gjallë një bisedë. Dhe ka dicka lidhur me lëvizjen vetëm, më ndihmon shumë të mendoj pastër , për të ngarkuar ide me inerci të trupit, për të kryer një ndjenjë përmes distancës dhe pritshmërisë së asaj që dua të arrij.

Këtë lloj “droge” për veten e kam kuptuar në udhëtimin tim para thuajse 6 vitesh ne Trieste, fillimisht mendova se do të cmëndesha kur pashë veten në mes të një qyteti fillikat, dhe kam fjetur aq herët sa jam zgjuar që në orën 5 të mëngjesit si një buf që ndodhet mes 4 mureve dhe ska asgjë për të bërë përvecse të shohë!

Ajo ditë, e cdo ditë pas saj, do ti vinte vulën asaj që realisht unë paskam kërkuar duke mos e ditur se sa shumë vlente! Kam shëtitur cdo cep rruge, kam fotografuar rrugica mbushur me motorrë tipikë, kam vjedhur me sy stilin e pastër dhe të kuruar të cdo italianeje, kam ngrënë pastat më të mira dhe kam shijuar verën në portin që shkëlqente prej dritave të jahteve! Të gjitha këto, vetëm! E shpirtin mbushur plot njëkohësisht…

Kam mësuar kush isha dhe kush dua që të jem, ajo që unë mund të guxoj të ëndërroj për botën time dhe veten time. Më fuqishëm dhe në mënyrë më bindëse se sa nga "këshillat e të gjithëve”, kam mësuar dallimin në mes të mirës dhe të keqes, të drejtës dhe të gabuarës. Një rrudhë në kohë më përshkroi edhe një gabim, por ekziston një dimension tjetër nga ajo që konsiderohet pësim, është harmonia me veten. Atje ishte zgjuar, dhe aty ishte duke fjetur, i gjithë pasioni im për zhdukjet e vogla. Një univers në të cilin unë mund të jem një njeri i panjohur, por kurrë nuk mund të jem një e huaj. Sepse i përkas botës time të vërtetë, ishullit tim të përsosur!

Ka momente në jetë kur të duhet të ngresh një valixhe, për ta zbrazur diku tjetër e për të mos marrë me vete mbrapsht “gjërat e konsumit”, ka ditë ku me duart kryq thua ndërkohë që mbushesh me frymë se të duhet një pushim, ku gjëja më e lehtë në ato momente është të paketosh!

Desantila

Comments

Më thuaj dicka…

Më thuaj dicka që nuk di për ty, nga ato rrëfimet e vogla që të shpëtojnë në një bisedë të ngushtë. Nga ato mbrëmje ku në cepin e tavolinës rri heshtur cepi i mbetur i hënës dhe ti dergjesh në fjalë që kurrë më parë nuk i ke thënë. Me fytyrën që merr dritë e sytë që ndryshe shfaqen kur flasin për ndjesitë që vec ty të përkasin. Më thuaj si është të të duan e jo vetëm kaq, ma trego! Më trego si merr ngjyra fytyra ime kur të shoh, ma thuaj me fjalë si është kur të përqafoj e të lë shpirtin aty, cfarë ndizet tek ti e sa emocione ndjen. Më thuaj dicka që ende nuk ta njoh, fytyrën tënde pas një largimi, dëshirat që të lindin aty për aty në një moment të brishtë, si marrin formë tek ti gjithë format e shpërndara për ti dhënë jetë zemrës? Unë e di që të duash është njësoj si të flasësh për veten, ngushtësisht personale, se si të ta them, kur përqafoj veten, si të shpjegoj ndjesinë e lëkurës time? Duke të të dashur ty, mësova se qënkam egoiste. Duke mbrojtur ëndrrat e tua, lulëzova në pë...

…dikur ëndërroja!

Dhe ishin flluska të vogla që përhapeshin në ajër e gjenin rrugën të shpërthenin në diell. Unë vazhdoja të mbetesha njësoj, me dëshira për ty që i shkruaja me ngjyra në shpirt. Kur të mora në krahë momentin e parë, nuk e di a kishim qënë gjithmonë pjesë e njëra tjetrës apo kishim jetuar një jetë të ndarë e tani u ritakuam. Kam qarë për ty, sa shumë e ndjeva frymën tënde! Rrugë e gjatë udhëtimi ynë, që nga dëshira e deri në ëndrrat që merrnin jetë me ty, cdo ditë. As nuk e dija se sa besnike do ishim ndaj njëra tjetrës në betimin e heshtur për tu parë sy më sy e për të rënë në dashuri me shikim të parë. Ti e jetësuar për ti dhënë zë gjithë mendimeve që sa herë vinin si mysafirë gjenin një tryezë plot më ngjarje që trilloheshin bukur nga dëshira për të të patur. Ti erdhe në jetë dhe bashkë me ty morën jetë të gjithë frikërat e mia! U gjenda e papërgatitur, për lotët e tu, për kërkesat e tua, për netët e tua pa gjumë, për veten! Unë nuk isha gati të isha ajo që ti mendoje dhe këtë e...

Fuqia e Fjalës!

Fjalët janë të fuqishme. Pak gjëra duhen për të ndriçuar ose për të dëmtuar dhe fjala padiskutim është si një gjuajtje në shenjë për shumë situata dhe individë. Përpiquni të mos bëni gabime me fjalën, janë si një armë vdekjeprurëse. Luftërat kanë filluar me fjalë, prej fjalës e më pas prap prej tyre kanë përfunduar. Kam njohur njerëz të cilët janë të gatshëm të ndajnë ndjenjat e tyre më të brendshme, nevojat, frikën, shpresat dhe ëndrrat ... nëpërmjet fjalëve. Pa aftësinë për të vënë fjalët së bashku për të formuar mendimet tona, ne jemi të humbur. Mungesa e fjalëve mund të jenë shkatërruese. Shumë marrëdhënie janë humbur nga pamundësia e një partneri/e që kanë mungesë vullneti për të folur gjërat midis njëri-tjetrit, por zgjedhin rrugën e shkurtër, heshtjen. Më duket shumë interesant fakti se kur i bërtasim fjalët tona, ato kanë tendencën të humbasin fuqinë e tyre; pak ironike kur e konsideron se duke pëshpëritur ato nuk do të jenë aq në vëmëndje të...

Desantila

Search This Blog