Desantila

Kam mësuar të mos hesht, as të qëndroj aty në cepin e jetës duke pritur kokulur se cdo të ndodhë, kam mësuar të mos ulem e sodis veten që thjesht frymon. Kam mësuar të bëj shfaqje e të vjedh vemendje edhe nëse jam mes qindra njerëzish dhe zhurmën ta kthej nga vetja. Kam dashur të jem qendra e botës dhe ja kam bërë vetes të lehtë për të mbërritur pikërisht aty ku kam dashur. Por më shumë se kaq, kam mësuar që të mos friksohem nga pasiguria, as nga ato momente kur gjithçka duket si një labirint ku humbas orientimin. Kam kuptuar se jetët tona shpesh ngjajnë me një teatër të pashmangshëm, ku secili prej nesh është një aktor që luan rolin e vet por pa ditur fundin e shfaqjes. Dhe, ndonjëherë, kur dritat janë fikur dhe përfundojnë duartrokitjet, e vetmja gjë që mbetet është të frymosh thellë në errësirën e vetmisë dhe të marrësh udhë të reja. Kam mësuar që t’i pranoj gabimet si shenjë e shërimit, të kuptoj se ato janë si gurët e hedhur në lumë të pavlerë për ata që refuzojnë të shohin p...

Jam streha e një zemre të lodhur, aty ku rënia e çdo rreze diellore duket si një frymëmarrje më shumë. Pasi ka kaluar bota me gjithë dhimbjet e saj, pas çdo hapi të lënë pas, ajo zemër gjen një ndihmë, një përqafim që kurrë nuk heq dorë. Dhe unë, për herë të fundit, jam aty për të ofruar gjithçka që ka mbetur, për të mos lënë të humbasë asnjë grimë dashurie. Sepse streha ime nuk është thjesht një vend i mbushur me mure dhe çati, është një hapësirë që ngop zemrën dhe ndjenjat, ku nuk ka vend për harresa, por vetëm për rikthim. Edhe kur koha kërkon të shlyejë çdo kujtim, unë mbaj, qëndroj, dhe mbroj gjithçka që ka qenë e gjallë. Një vend ku frymëmarrja nuk është vetëm instikt, por vetëdije Jam tryeza që mban një gotë për një rrëfim, për të qëndruar në heshtje si një letër e palosur mes faqeve të një libri, një melodi që e kemi harruar, por që trupi e kujton ende. E herë të tjera, na vjen si një stuhi që na detyron të kërkojmë strehim brenda vetes. Jam parfum, aroma e kujtimeve të ver...