Kam ecur gjatë rrugëve të jetës sime, duke bartur mbi supe peshën e ditëve që u bënë vite e viteve që u bënë kujtime. Dikur, kufijtë e mi ishin të ngurtë, të ngushtë, të rrethuar me mure të padukshme, por të larta. I ruaja me fanatizëm, si një kopshtar që mbron lulet e tij nga çdo erë e huaj. Më dukej se ajo ishte mënyra e vetme për të mbetur e paprekur. Por koha, ajo mjeshtre e heshtur, nuk pyet, filloi t’i trazojë gurët e fortë të kështjellës. Ngjarjet erdhën si dallgë të një deti të largët, duke u përplasur me bregun që besoja se ishte i pathyeshëm. Njerëz hynë e dolën nga jeta ime, disa me hapa të lehtë si vesë në mëngjes, të tjerë me stuhi që rrëzuan pemët. Një fjalë e thënë nga dikush në një çast të papritur, një humbje që nuk e prisje, një fytyrë e panjohur që të ngroh me një buzëqeshje të sinqertë të gjitha këto u bënë çekiçë të vegjël që goditën muret e mia. Kam zhvendosur kufij të padukshëm, kufirin e durimit, kur mësova të dëgjoj pa u mbrojtur, kufirin e faljes, kur kupt...